Pagina's

dinsdag 28 september 2010

Kwaaltjes

Nu ik weet waar
ze vandaan komen
ben ik al heel wat
toleranter
voor de kwaaltjes allerlei.

Ook al kunnen mijn benen
stilaan concurreren
met een kaartenkamer
van een krijgsheer.

Ook al val ik soms in slaap
waar ik zit of lig of sta.
Behalve dan
na 5u 's ochtends.

Ook al heb ik al weken
na een inspanning
geen adem meer.

Ook al gaat eten lastig
en heb ik zelden honger.
Behalve dan
om 5u 's ochtends.

Dus wurm ik braaf
de schijf van vijf
doorheen de dag
naar binnen,
hopend dat
mijn arme maag
er rustig onder blijft.
Of geen trapjes krijgt.

Ook al is de beweging 
niet constant fijn
als een uitzinnig
vrolijke baby
mijn organen
als boksbal gebruikt,
bijvoorbeeld.
(En dat schijnt
alleen maar
erger te worden).

En ook al zal
een plotse niesbui
nooit meer hetzelfde zijn...

maandag 27 september 2010

Opluchting

Plof in de zetel.
Opgelucht.
Het dringendste 
is geregeld.

Kreeg goed nieuws
uit het opvangfront
(bammetje zijn
heeft voordelen)!
De belangrijkste mensen
zijn ingelicht.
De mails en reacties
zijn hartverwarmend!

De traankanalen
kregen het zwaar.
De glim(lach)spieren
overigens ook.

Nu dus tijd 
voor zwanger zijn!

Zondag is mijn moeder
komen helpen
de nesteldrang slaat toe
en nu ben ik nog mobiel
en energiek (genoeg).

Veel om over na te denken
hoe babyproof ik mijn huis?
Wat doe ik met mijn twee
wandelende haarballen?
Etc.

En ja: ik moet me intomen.
Fratsen als zetels halen bij Ikea 
vorige maand
zijn even verleden tijd.


(Al roep ik ter verdediging
dat ik bij deze kunstvertoning
vooral 
zwaartekracht en
fysica liet werken
aangezien ik al tijden
bij het minste
buiten adem ben)

Ik zal moeten leren
om hulp vragen…

Maar laat mijn eerste volzin
als peuter nu zijn geweest:
“Ik kan dat zelf!”

Dat wordt een harde noot.

zaterdag 25 september 2010

Emotionele golven

Gisteren ben ik naar de eerste zwangerschapscursus geweest. "Introductie op het zwanger zijn". Je verzint het niet... Maar een heel nuttige bijeenkomst, waar ik toch nog enkele nieuwe dingen heb bijgeleerd.

Een stukje ging over de emotionele storm die je als zwangere meemaakt. De twijfels, de angst, paniek: "Ga ik het wel goed doen? Ben ik hier klaar voor?" Het soms irrationele perfectionisme dat de kop opsteekt, de voor de buitenwereld belachelijke manies en obsessies over voedsel, hygiëne - dingen die ik ook altijd eerder lachwekkend en vertederend vond als nuttig.

Nu ben ik bijna zes maanden onbewust zwanger geweest.
Vannacht heb ik lang wakker gelegen en daarover nagedacht.

Ik heb die storm ook doorgemaakt en zit er zelfs nog middenin. Al was de invulling misschien iets  anders. Het onderwerp was niet zwanger zijn of een toekomstig kindje en de bijhorende verantwoordelijkheden, want dat wist ik niet. Het was wel mijn rol in dit leven en mijn huidige plek op deze planeet. Het gevoel op een kruispunt te staan en geen richting kunnen kiezen.

Verdriet uit het verleden laaide weer keihard op. Ik heb vier jaar geleden een zeer zware tijd doorgemaakt, met een erg triest dieptepunt. De jaren daarna waren gedrenkt in rouw en wederopbouw. Langzaam weer uit een emotionele put kruipen heeft tijd nodig. Maar het was gelukt.

Hier heb ik de laatste maanden zeer veel over nagedacht. Ik heb een paar zwarte periodes in mijn leven meegemaakt, tijdens mijn studies, bv. Om over mijn soms gitzwarte puberteit maar te zwijgen. En telkens stond er 1 ding centraal: "Wat is mijn functie hier? Wat doe ik hier? Hoe geef ik mijn  toekomst zin? Wat WIL ik eigenlijk?"

En telkens kwam het antwoord uit onverwachte hoek. Werd ik opgetild op een golf en liet ik me meedrijven. Een nieuwe vriendschap, liefde, een gebeurtenis rondom mij... Wat me telkens noodgedwongen op nieuwe sporen zette, waar ik met groot plezier en enthousiasme op verder reed.

Afgelopen maanden zat ik ook in een dergelijke crisis. Ik stak het op mijn leeftijd: de tweede helft van de dertig. Tam 4 nadert en ik heb nog niets echt wezenlijks gedaan met dit leven. Voor het eerst was mijn verjaardag echt confronterend.

Mijn reis naar Thailand in mei werd al lichtjes overschaduwd door gepieker in die richting, gelukkig niet al te erg, maar ik voelde dat ik niet echt super in mijn licht gebruinde vel zat. Ook lichamelijk niet. Maar ik ging ervan uit dat dat het effect is dat alleen reizen op je heeft. Naast het beleven van geweldige en leuke avonturen is het ook een periode van introspectie, ver weg van de dingen die je normaal dagelijks bezighouden.

Maar het ergste was toen ik terug thuis kwam. Ik belandde in een regelrechte depressie. Opstaan kostte me moeite, huilende uren werden legio. Ik haatte mijn job en begon mijn leven te zien als een lege ballon die maar wat doelloos in de lucht dwarrelde. En tegelijkertijd was ik verlamd, dodelijk vermoeid en energieloos. Na het nemen van ijzer- en vitaminetabletten ging het al beter, maar het is nooit echt helemaal weggegaan. Veel ups, maar ook een paar flinke downs.

Ook mijn rol als potentiële moeder en vrouw werd steeds vaker onderdeel van mijn gedachtenstorm. Zou het me ooit gegund zijn? Waarom vond ik geen lief? Vorige zomer moest ik de vrijers van mij afslaan, deze zomer leek het wel of ik onzichtbaar was voor het mannelijk geslacht. Een vriendin zei me toen: "je staat er ook niet voor open. Ik zie hier tien mannen naar jou kijken en je ziet het geeneens!"

Dus toen ik het nieuws kreeg dat ik zwanger was viel ook deze puzzel op zijn plaats: onbewust wist ik al lang dat ik zwanger was. Het drong alleen niet door naar dat bewuste niveau. Uit angst teleurgesteld te worden verdrong ik spontane gedachten als "ben ik nu toch niet stiekem zwanger?"
Ik heb signalen te over gekregen, maar heb blijkbaar besloten om ze te negeren. Dat is nu zo, kan het niet meer veranderen. Daar kan ik nog mee leven.

Ik vind het zelfs heel boeiend om nu vast te stellen dat die emotionele storm dus blijkbaar niet voortvloeit uit louter angst voor het moederschap, het is een dieper mechanisme dat je voorbereidt op een nieuwe status, een nieuwe golf in je leven die je meevoert naar weer nieuwe en onbekende oorden.

En nu is die nieuwe status voor mij bekend. Moeder. Deel van het grotere geheel van leven ontvangen en doorgeven.

En dat is precies wat het moest zijn voor mij. Dit is mijn nieuwe spoor waar ik me nu heb op gezet. En wie weet waar dat me nog allemaal naartoe brengt...

donderdag 23 september 2010

Giermomentje

En dan lig ik op de zetel
en ineens
een heel bizar gevoel
als een spierkramp
zonder pijn.
Veel beweging!

Trui omhoog
en plots is de buik
geen statische bol meer
maar trekt helemaal opzij
en ploft weer terug.

En je lacht luidop
en het gebeurt weer
en nog een keer!
Gieren!

Dit is zoooo grappig :)

Voor mijn heldinnen en helden

Waar ik het wel moeilijk mee heb
is het feit dat ik zovelen ken
bij wie zwanger worden
of kinderen krijgen
GEEN evidentie is.

Ik begrijp heel goed
dat mijn gelukzalige
glimlach
en mijn hele verhaal
een doodsteek
in het hart moeten zijn.

Mijn grootste angst
was zelf geen moeder
kunnen worden.

En nu komt het als vanzelf.

Mijn situatie is
een nachtmerrie voor velen
voor mij is het een
droomscenario.
De hoofdprijs
in de loterij.

Dus lieve mama's
en papa's
bij wie het mis ging
of heel moeilijk...

Ik denk ook aan jullie
heel vaak zelfs
en buig nederig het
blozende hoofd.

Vergeef me
mijn enthousiasme
en laat mijn verhaal
een sprankje good karma
betekenen.

Dikke kus.
Jullie zijn mijn heldinnen en helden!

woensdag 22 september 2010

Van de daken!

Nu ik weet dat het gezond is
mag het van de daken.
Per telefoon of per e-mail.

Niet alleen uit moedertrots
maar ook zeer praktisch:
straks kan ik die bult
niet langer verstoppen
en dan is de wereld liefst
al op de hoogte.

Ook wil ik zoveel mogelijk info
en wie zijn betere bronnen
dan de moeders
en zwangeren
uit mijn omgeving?

De reacties
gelukkig
hartverwarmend.
Grappig ook.
Wat een verhaal!
Ja het is er eentje
voor op familiefeesten...
"Joke vertel nog eens van hoe
ons nichtje geboren werd?"

Het moest zo zijn,
Joke is een verhalenvat.
Mijn rol op dees planeet.

dinsdag 21 september 2010

Uur van de waarheid

Tot nu had de praktische modus
het vooral overgenomen.

Maar toen sloegen
de zenuwen toch toe.
Met mijn moeder dinsdagavond
naar Mortsel.
Naar de poezendokter.

Mijn verhaal werd verteld
en ik mocht gaan zitten.
We zullen eens kijken!

Ik bleef er redelijk nuchter onder
het enige wat ik wilde horen was
"het lijkt 100% gezond".

Er werd echogewijs
ingezoomd.
De 20 weken echo, zoals dat heet.
Hersentjes volgroeid,
hartje (klopperdeklop) perfect.
en een vol blaasje.
Huh?
Plast dat al?
In mij?
Dat vertellen
die bollebuikvriendinnen
er nooit bij!

Mooi ruggetje,
buikje gesloten
gehemeltje ook
al verstopt het prutske
het snoetje
achter een handje en armpje.

Ik geloofde de gynaecoloog
op haar woord,
ik zag het allemaal niet zo duidelijk.
Heel even de 3D echo op
He ja, dat is een handje
en een gesloten oogje.
Zo lief!

Metingen zeiden:
je bent 26 weken ver
en het babietje is 33 cm
en weegt 950 gram.
Helemaal gemiddeld.

ZO GROOT???
Wow. Even slikken.
Waar zit dat dan?
Ver naar achter, blijkbaar...
De stiekemerd.

Enneh,
wil je het geslacht weten?
Jaren riep ik
"dat moet een verrassing blijven!"
Maar nu?
Van de seconde dat ik wist
dat ik zwanger was
vond ik
dat het een meisje was.
Nu wou ik bevestiging,
of een reden
om aan een jongen
te wennen.

Het is...
een flinke meid!!!
Overduidelijk een meisje.
Weer geloofde ik
het allemaal direct.
Dat klopte gewoon.
Mijn kleine PrutseMie.

De gynaecoloog
bleef erg nuchter.

Op al mijn vragen
over mijn liederlijke
eerste maanden
mijn reis naar Thailand
medicatie allerlei
drank en saffen
onregelmatig slapen...
antwoordde ze met een glimlach.

Het is allemaal goed gekomen, toch?
Het is duidelijk een sterke baby.
Goeie raad:
"wees nu gewoon zwanger
en leef vanaf nu gezond
en volg je instinct.
Dat ging tot hiertoe prima.
Oh ja,
en proficiat!"

Een beetje verweesd
maar dolblij
ging ik eten met de oma
en de opa kwam erbij
het eerste kadootje werd
overhandigd
en traantjes weggeslikt.

En mijn pa grijnsde
bij het idee
dat ik nu ook een
dochter krijg
die mij de komende 20 jaar
grijs haar zal bezorgen
net als ik
bij hem heb gedaan.

Een dochter begot.
Het begint echt te worden.
Mijn kleine meid!

De bal begint te rollen

Wat een mooie zonnige
nazomerdag.

Voormiddag weer informeren
inschrijven bij
onthaalmoeders
boeken en websites
verslinden.

Namiddag naar de crèche
achter de hoek
inschrijven...
Wachttijden van een jaar.
Dat belooft.
Maar als bammetje
krijg je voorrang.
Toch een voordeel!

De kraamvogel daarna.
Eigenlijk gesloten,
maar de lieve stagiaire
stond me graag te woord.
Weer information
overload.
Laat maar komen.

Mijn eerste cursus
op vrijdag vastgelegd.

De bal is serieus
aan het rollen...

maandag 20 september 2010

In gang schieten

Vandaag was ingangschietdag.
Praktische modus.
Daar ben ik goed in.
(in dingen starten,
ze afmaken iets minder)

Instanties gebeld.
Wat met moederschapsverlof?
Wat met eigen zaak?
Waar me aanmelden?
Verzekeringen?

Het valt me op
hoe gemakkelijk ik nu
beslissingen neem.

Motor? Schorsen en stallen.
Eigen zaak? Houden.
Solliciteren? Hou es op.
Katten?
Eh... dat is een lastigere.
Nee, die blijven natuurlijk.

Dan de straat op.
Naar de mutuwaliteit.
Informatie!
Dompel mij onder!
Met een caddie vol brochures
en een fruitshake in de hand
even langs de Hema.

Een borstvoedingsworst.
Had ik zelf al 100x getipt
aan aanstaande mama's
nu wil ik er zelf één!

Dromen bij al die leuke designtjes
die ik eigenlijk stiekem
al heel lang voor mezelf wou.

Nu en dan zal ik
me er wel eentje kado doen
tegen dat Pruts groot is
is de mode weer anders
en dit vind ik nu gewoon leuk!

Op de tram.
Stond die mevrouw
nu echt op voor mij?
Aai over de bult.
Trots.
Hihi.
Goedkeurende prutteltjes
uit de voorsteven.

Bekaf in de zetel geploft
brochures lezen
mamaforums bekijken
websites verzamelen
proberen het hoofd op hold
te zetten,
een onmogelijke taak.

Maar die worst?
Wat een aanwinst!!!
Zalig.

zaterdag 18 september 2010

Oma en opa

Mijn ouders hebben een winkel.
En een druk sociaal leven.
Daardoor waren ze zaterdag
niet beschikbaar voor De Mededeling.
Eigenlijk goed,
want ik moet zelf ook nog even wennen. 

Maar deze ochtend trok ik
naar mijn ouderlijk nest.
Voor een verwenontbijt.
Onaangekondigd,
want zo doet een Joke dat.
Mama papa zet u.
Zet rond Kerstmis maar een stoeltje bij.
Huh?

Grote ogen, tranen, zuchten, blij.
"Kunt gij nu nooit eens normaal doen?"
Oma en opa voor de tweede keer.
Mijn neefje krijgt er een speelkameraadje bij.
De pas ingerichte kinderkamer
zal nog vaker bezet zijn. 

Bezorgdheid ook natuurlijk.
De hele zwik vragen:
wat ga je doen met je job, en je eigen zaak,
ga je het financieel redden?
Gaat het gezond zijn? 
“En we maakten er nog grapjes over:
ge waart dikker geworden,
vooral uwen buik.”

Mama, eh oma,
ga jij mee naar de eerste echo dinsdag?
Ja natuurlijk!

De rest van de zondag verliep in harmonie
op Zuiderzinnen.
Met vele vrienden
waarvan sommigen het al wisten,
de meesten nog niet. 

Ik herken ondertussen
diverse signalen uit de buik.
Die mag trouwens eindelijk
vooruit gestoken worden.
Geen schaamte meer.
Niet langer krampachtig
intrekken en verstoppen.

Ik voel omdraaien, spelen, protest.
Maar geen idee hoe groot,
waar, welke positie...
Ineens een felle aandrang
om naar toilet te gaan.
Dat is vast  een welgemikt voetje?

Heel raar.
Onwijs onwezenlijk.

Maar wel heel leuk! 
Ik praat ook voortdurend met de bult.
En aaien.
Ik word aardig voor mezelf!

Project Pruts. 

Ja... en wat nu?

Ja. Wat nu he? 

Een storm aan gedachten. Lijstjes lijstjes lijstjes. Alles waar ik aan dacht werd opgeschreven. No time to lose, want een snelle berekening deed me vermoeden dat mijn spruitje er nog dit jaar zou zijn! 

Mijn zus was me gisteren al komen bezoeken, het eerste bavetje ligt al te pronken op de zetel en ik heb al een hele zak met zwangerschapskleren gekregen. Modieuze tenten die mij straks ook zullen passen...

En uiteraard heb ik de hele nacht liggen woelen, want ja: ineens heb je het door dat die krampen van gisteren vandaag voetjes zijn. Of handjes. Dat je stampjes krijgt als je op je buik wil draaien. Overweldigend en gek...

En ZOOOVEEL te doen! Maar in de eerste plaats: rustig aan doen, Jo!

Ik heb een knop in mijn hoofd. Een hele handige. Ik noem het de pragmaknop. Moeilijkheden? Grote problemen? Splits ze op in kleine probleempjes en los ze 1 voor 1 op.  Nu ja, in de mate dat het mogelijk is met mijn chaoshoofd... Dus ging ik weer lijsten. Maandag en dinsdag zouden regeldagen worden. Dokter om een briefje vragen. Hoppa: vooruit met die geit!

En ik nam me voor dit weekend wel rustig aan te doen. Een zonnige middag in het park. Even bekomen van de schrik. Maar geen cava of pintjes! Die heb ik genoeg gehad de laatste tijd. En dat pakje sigaretten? Weg ermee!

Ik kon het natuurlijk niet verzwijgen.
En eigenlijk maar goed. Nadat een paar vriendinnen waren bekomen van de eerste verbazing, de monden weer dichtgeklapt waren en hun eerste schok verdronken in wat alcohol, werd ik ondergedompeld in warme veren van moederkloekerij.  Overstelpt met goeie raad, praktische tips en knuffels.



Oh, wat had ik dat nodig!

De tweede nacht was rustiger, de paniek al een beetje weggeëbt.
De bult werd ingemasseerd met olie en de zachte bonkjes uit mijn buik deden vermoeden dat het deugd deed aan het kleintje. Ook 's nachts nu en dan een bewegingssalvo uit het vooronder. Dat belooft voor straks...

Ja man... zo raar... een levend mensje in mij! 

vrijdag 17 september 2010

Tja... hoe begin je hieraan?

Bij het begin. Dat vooral.

Dat het een verrassing was staat buiten kijf. En ja... ik had het moeten zien. Wellicht wel. Maar als je er niet op voorbereid bent, zie je de signalen niet. Tenminste, je geeft ze een andere interpretatie.

Misselijkheid? Ik reed toen met een motor door tropisch Thailand bij temperaturen die nooit onder de 40 graden gingen. In een land waar het altijd ruikt naar platgekookte rijst en vissaus. Bovendien was ik op reis vertrokken met een lichte maagontsteking...

Die maagontsteking werd veel pijnlijker na de reis. En moe dat ik was. En depressief. Ik kwam thuis van de geweldigste reis in jaren en kon er geeneens op een leuke manier op terugkijken. Mijn huisarts nam bloed en stelde een aantal tekorten vast en een paar afwijkingen. Laat eens een gastroscopie nemen. Neem medicatie en vitaminen. Zo gezegd...

Het ging snel weer wat beter maar het aantal kwaaltjes nam toe. Watervoeten, buikpijn, stemmingswisselingen… Een andere dokter nam weer bloed. "Ik test jou op alles", zei ze nog. Weer vanalles afwijkend, weer een vitaminekuur en “hou het in de gaten”.

De ongerustheid nam toe, waarom vinden ze niks concreets? Ik voelde me niet zoals ik me hoorde te voelen.

De derde dokter sprak ik in het park. Zij vond het verhaal toch abnormaal en onderzocht me zelf nog eens.  Darm- en maagklachten namen ondertussen erg toe. Op zich niks ernstigs, maar een erg opgezwollen buik en continue spasmen. Ik was ook aan het bijkomen, ondanks dat ik door die klachten een gezond voedingspatroon had aangenomen. De schijf van vijf, hoofdzakelijk vegetarisch. Als klap op de vuurpijl was ik ook al een tijdje niet meer ongesteld geweest. Had ik mijn Nuvaring wel straffeloos drie maanden mogen doornemen? Het tobben nam ernstige vormen aan.

Toen kreeg ik het telefoontje dat me compleet wakker schudde. Geen tropische ziekte. Geen schildklierafwijking. Geen maagdarmontsteking. Gewoon. Heel evident.

R e a d   t h e   f u c k i n g   s i g n a l s !

En HOE werd ik wakker. Ik stond op als een nonchalante vrijgezel zonder echt doel in haar leven, nog maar eens op een kruispunt van nieuwe jobs en ‘wat gaan we weer eens doen om ons te vermaken?’

En ik ging slapen als mama. Boordevol toekomst, met angsten, hoop en vooral: verwarring.