Pagina's

zondag 15 mei 2011

Roze handen?

En dan sta je
midden in de nacht
een luier te wisselen
want net dan
besluiten darmpjes
in gang te schieten.

En virussen indachtig
ontsmet je je handen
nog even
in het halfdonker
en kruipt weer
de bedstee in.

Om in de ochtend
ontzet te ontdekken
dat je niet
de ontsmetalkool
maar de fles
met roodsel
hebt gebruikt...

Beestenbuikenboel

En dan hoor je
op de crèche
dat Rosa
diarree heeft
en niet eten wil
zoals het hoort.
Ja het heerst een beetje.
Buikgriep.

Maar het is nog niet
zo erg
het wurm schatert
en schettert als normaal
al stapelen de stinkluiers
zich op
je wast op zestig graden
alle beestjes dood.
Hoop je.
En ja, eten
zou vlotter kunnen.
Niet te erg dus.

Maar maandag
plots een belletje
Rosa is ziekjes
kom je haar halen?

De huisdokter
vond het niets
"het ergste is voorbij".
Rosa mocht ook niets
om te stoppen.
Het moet er uit,
luidt dokter's raad.

Dus wacht je met
de Enterol
en het rijstewater.
Al druist dat wat in
tegen je gevoel.
Ach ja, mama...
wat weet jij ervan?

Op donderdag hadden
we samen
van beestenboel
in de buik
Rosa mocht niet crèchen
wegens te hoge koorts.
En overgeven ook.
En hoesten.
En hees.
Ze veranderde
in een slappe vod.
Slapen slapen slapen.
Armpjes
van willoos rubber.
Oogjes op
half zeven.

ORS bijgeven
drinken drinken drinken
maar het enige
wat de pruts
niet wou
was
drinken drinken drinken…

De slag om de slok
nam aanvang.

Weer naar een dokter.
Antibiotiek.
En kaka naar het labo
gevreesd wordt
het Rota-beest.

Anderhalve week later
bijna een halve kilo lichter
mama elke twee uur
een fles in de aanslag
ook 's nachts
met speciaal spul
tegen uitdroging.
Gemengd met eten.

En vergeet de dokter
nu wel Enterol.
Soms drinkt ze vlot
soms eindigt
het mengsel
in t riool.

Het helpt wel.
Nú pas
lijkt het ergste voorbij.
Al weet je dat
dus blijkbaar nooit.

Maar nooit
verliest Rosa
haar vrolijke
humeur
al is de lach
soms slappe was
het blijft
een gulle lach.

vrijdag 6 mei 2011

Rosa vier maanden - blije baby

En dan schrijf je
even niets
en plots bedenk je
"waar begin ik?"

Want even stond het stil
ging het zijn gangetje
en plots is ze weer
uit kleertjes gegroeid
kan ze omrollen
dingen grijpen
zelfs even zitten
groentenpapjes eten
brabbelen
arreuh
prrrrrrrrrt
liefst met een mondje
vol spinazie.

Huilen is nu enkel
voor moe en
heel soms honger.
De rest van de dag
is voor lachen.

Ook ons leven
is veranderd.
Sinds half april
gaat Rosa
naar de crèche
en sinds maandag
de hele week.
Want mama werkt weer.
Want kindjes kosten geld.

En je merkt
dat alle clichés
echt waar zijn.
"Je ziet die pruts grager
dan je ooit had kunnen
bedenken. "
Ongelooflijk, echt waar.
Zij is mijn alles.


"Van je eigen kind
ben je niet echt vies".
Klopt.
Behalve voor snot.
Niet mijn favoriet.

"Het vliegt voorbij".
Vooral met dat cliché
heb ik het het lastigst.

Dat evolueert zo snel
soms zou ik willen
dat het even stopt.
En tegelijk
verlang ik ook alweer
naar de volgende talentjes….

En het steekt.
Enorm.
Dat het nu
nog harder zal vliegen.
Nu ik haar maar enkel
een paar uurtjes
'sochtends, 's avonds
en in het weekend zie…
Maar mama moet werken.
Want kindjes kosten geld...