Pagina's

woensdag 20 juli 2011

Taterwater

Lang heb ik gezegd
dat Rosa weinig brabbelde
vergeleken met vriendjes
van dezelfde leeftijd.

Gillen wel.
In alle tonen
trommelvliesverscheurend
luid en schril
zodat ook honden
het zouden horen
alsook de buren
(straten ver).
Ook frustratiehuilen,
verveling,
geen aandacht,
slaapgevechten,
allemaal redenen om
een keel open te zetten.
Brul, krijs, gil.

Maar voorts?
Verder dan wat
taitaitai of brrrr is ze
lange tijd
niet gekomen.

Maar. Nu.
Dat mondje staat niet stil.
Elke dag wordt
een nieuwe
vondst gedaan.

Dat geluid maken
terwijl je een vuist
in je mond
heen en weer beweegt
hilarisch is.
Bijvoorbeeld.
Of dat je lettergrepen
eindeloos aan elkaar
kan breien
in een patroon
of willekeurig.
En dat stemmetjes
en intonatie
leuk speelgoed zijn.

Allerschattigst.

zaterdag 2 juli 2011

Pallepoten

En dan is er weer
een sprong voorbij
eentje zonder erg
dit keer.

En plots kan Rosa zitten
in een bumbo
de tripptrapp
op de poep
(heel even toch)
en liggen
is niet meer leuk
ze wil de wereld zien!
En aanraken!
En opeten!

Met de dag mobieler
door mama uitgedaagd
om spullen te pakken
die net te ver weg liggen
en hoppa: dat lukt
na veel gewriemel!
(al is de coördinatie
nog ver zoek
toevalstreffers
door wild bewegen).

In bed draait ze
meermaals om haar as
je vindt haar dwars in bed
ondersteboven
op de buik,
in alle houdingen
behalve gwoon.

Grijpen naar alles
en dat dan allemaal
in het mondje
was al langer
aan de hand
nu word ze op dat vlak
wilder
mobieler
grijpgrager
vaardiger:
vingertjes en duimpje
werken mee
dus ook kleine dingetjes
verdwijnen vliegensvlug
op de grond
of in het mondje…

De gevarenzone
breidt weer wat uit.

Vanaf nu 
heb ik echt geen 
platte baby meer
maar een wemelkontje
met pallepoten...