Smelten

En dan plots
krijg je
een echte knuffel
zomaar, ineens
warme handjes
in je nek
en het hoofdje
tegen je wang,
de zachte haartjes
warm
en donzig.

Of hoe een moederhart
smelten kan.

Omhoog!

En dan zit je
in de zetel
terwijl het wurm
kruipend
de kamer verkent
onder half
toeziend oog
van mama.

En dan
verschijnt plots
een knuffelhaartjeskopje
naast je benen.
De pruts zit
op haar knietjes.
Toch?

Tot je merkt
dat een mollig armpje
op de zetel rust
en de guitige ogen
afwachtend vragen
wanneer mama
het merken zal.

Wat dan?
Oh je staat
op je voetjes.
Eh?
Je voetjes?
Helemaal alleen?

De stralende
triomfantelijke lach
die volgt
op je ontdekking
is er eentje
die je nooit
maar dan ook
nooit
meer vergeet.

Brabbelen en lachen

Lachebekje :)

Oh-oh...

Kruipen

Daar gaat ze...

En dan is eindelijk
het moment daar.
Na een maand oefenen
schuifelen
op hoge pootjes
op de armen trekkend
sluipend
tijgerend
of als een krab.
Met veel geween.
Frustratie.
Proberen...
en nog eens.
Brul.

Dan plots
is het begrepen.
Handje-knietje
handje knietje.
En hop,
de eerste meters
zijn een feit.

Een week later
is geen plekje veilig
-de katten ook niet-
it's gone mobile.

En vanaf nu
moet je opruimen
poetsen
ogen op 10 cm
vloerhoogte hebben
pluisjes
uit de vingertjes
friemelen
baby achterna lopen
en handjes uit het
stopcontact halen.
Blij zijn
met de beveiliging.

En je ligt helemaal strijk
met het fier snoetje
dat ze trekt
als ze plets-plets-plets
de keuken
ingehobbeld komt
handje-knietje
handje-knietje
plechtiger dan
een dansmarieke
op een nationale
feestdag.

Slagkracht

Soms steekt het.
Met een tweede mondje
en een gebrek aan
vaste job
of vaste opdrachten.
De onzekerheid
elke maand
opnieuw.

Vooral als ik
verslagen lees
van gelukkige
gezinnetjes
die kamperen gaan
of een mooie reis
maken
in een tropisch land
met baby of grut.
Ja dan steekt het.

Nu
zou een reis
nog simpel zijn.
Rosa in de draagdoek
en mama trekken.
Mijn grootste wens.

En net nu dreigt
de crisis.
Primeert verstand
boven zin.
Dreigen
rode cijfers.

Net nu
is het allemaal
pijnlijker
nijpender
onzekerder
dan ooit.

En net nu
steekt het harder
dan ooit tevoren.

Want net nu
is er iemand
voor wie het
even wél
belangrijk is
dat mama
drijvend blijft.

De vreselijke
"keuze"
voor voltijds werken
en bijklussen
om te kunnen
zorgen voor.

Terwijl het
anders
zou moeten zijn.
Tijd vrijmaken
om te genieten
van
en met
de uk.

Die gedachte
tovert regelmatig
een traantje
op mijn gezicht
en dringt me
het gevoel op
een minder goeie mama
te zijn
dan zij
die wel tijd kunnen
vrijmaken
er wel kunnen zijn
wel lekker samen
op reis kunnen.

Onzin natuurlijk.

Maar tegen gevoel
doe je niks.

Alleenstaand mama zijn
is niet zwaar.
Niet het praktische.
Ook niet het emotionele.
Meestal niet.

Maar dit.
Het ontbreken van
financiële slagkracht.

En de wetenschap
dat het domweg
mijn eigen fout is.
Dat ik beter
mijn best moet doen.

Het sluimerend
schuldgevoel.

DAT weegt.

Mamatrots

Uiteraard ben je trots.
Zou je het de hele dag
over de genialiteit
van je kind willen hebben.

Maar je houdt je in.
Want andere kinderen
kunnen nooit zo
waanzinnig slim zijn
als het jouwe.
Dat is dan pijnlijk
voor die ouders,
ocharm.

Want jouw kind
staat voor op alles.
En je wil dat tonen.
Uitroepen
(van de daken
moest je geen
hoogtevrees hebben).

En sluit je ogen
voor andere kinderen
die -uiteraard-
toch allemaal
even fantastisch blijken.

En je probeert
je in te tomen,
want niet iedereen
kan het wat schelen.
Meer nog:
de meesten niet.
Echt niet.

Maar toch.
Regelmatig
betrap je
jezelf erop
dat ook jij
zo'n onuitstaanbaar
moederdier bent
dat regelmatig
verkondigt
hoe geniaal de baby is
(of hilarisch,
onweerstaanbaar,
schattig...),
liefst ondersteund
door een anekdote
die vast leuk is...
als je erbij was.

Snik.

Eerste woordjes.

Toegegeven.
Het is vooral
mamatrots
die deze titel
inspireert.

Maar.
Net 7 maanden warm
heeft ze haar
eerste 'woord'
geproduceerd.
Opa.

"We gaan straks
naar opa en oma",
kondigde ik aan.
De uk herhaalde
traag en proevend:
oooo - pa. Oooopaaa.
En de rest van de dag
opaopaopaopaopaopaopa.
Mijn vader trots
als een pauw
met een diploma.
Hoe zou je zelf zijn.

Voor de spiegel
of tegen mensen
dieren
winkelruiten
wapperde ik
constant
met mijn hand
terwijl ik daar
drift enthousiast
"dada! dada!"
bij schelde.
Ja, als moeder
verlaag je je niveau
aanzienlijk.
Maar met een baby
op je arm
is dat OK.
Want de geadresseerde
doet al even debiel mee
(ook al is het een
winkelruitweerspiegeling).

Soit.
Sinds zondag
snapt Rosa dat
de handjewapper
wordt begeleid
met "ta-ta".
(Of tatatatata,
een kniesoor die daar op let).
Dus dat wordt geoefend.
En ook naar mensen.
Zodat het nu aan mama is
om staan te blinken
als een medaille
op zijn zondags.

Flinke Rosa.
Geniaal kind!
Ik wist het wel.
Helemaal de moeder.
Tata!

Taterwater

Lang heb ik gezegd

dat Rosa weinig brabbelde
vergeleken met vriendjes
van dezelfde leeftijd.

Gillen wel.
In alle tonen
trommelvliesverscheurend
luid en schril
zodat ook honden
het zouden horen
alsook de buren
(straten ver).
Ook frustratiehuilen,
verveling,
geen aandacht,
slaapgevechten,
allemaal redenen om
een keel open te zetten.
Brul, krijs, gil.

Maar voorts?
Verder dan wat
taitaitai of brrrr is ze
lange tijd
niet gekomen.

Maar. Nu.
Dat mondje staat niet stil.
Elke dag wordt
een nieuwe
vondst gedaan.

Dat geluid maken
terwijl je een vuist
in je mond
heen en weer beweegt
hilarisch is.
Bijvoorbeeld.
Of dat je lettergrepen
eindeloos aan elkaar
kan breien
in een patroon
of willekeurig.
En dat stemmetjes
en intonatie
leuk speelgoed zijn.

Allerschattigst.

Drinken?

Poging tot zelf drinken :)

Pallepoten

En dan is er weer
een sprong voorbij
eentje zonder erg
dit keer.

En plots kan Rosa zitten
in een bumbo
de tripptrapp
op de poep
(heel even toch)
en liggen
is niet meer leuk
ze wil de wereld zien!
En aanraken!
En opeten!

Met de dag mobieler
door mama uitgedaagd
om spullen te pakken
die net te ver weg liggen
en hoppa: dat lukt
na veel gewriemel!
(al is de coördinatie
nog ver zoek
toevalstreffers
door wild bewegen).

In bed draait ze
meermaals om haar as
je vindt haar dwars in bed
ondersteboven
op de buik,
in alle houdingen
behalve gwoon.

Grijpen naar alles
en dat dan allemaal
in het mondje
was al langer
aan de hand
nu word ze op dat vlak
wilder
mobieler
grijpgrager
vaardiger:
vingertjes en duimpje
werken mee
dus ook kleine dingetjes
verdwijnen vliegensvlug
op de grond
of in het mondje…

De gevarenzone
breidt weer wat uit.

Vanaf nu 

heb ik echt geen 

platte baby meer

maar een wemelkontje

met pallepoten...

Kamperen

En dan ga je een weekend kamperen
want de zinnen moeten verzet
en ook al kies je het heetste
weekend van het jaar
het was allemaal dolle pret!

Slapen in de tent
vond Rosa heerlijk
de binnentent
werd meermaals geaaid
en de toegangsflap
ging vlot het mondje in.

Afwasteiltje was een prima badje

en de draagdoek een grote hit,
een witte mei tai deze keer
minder warm dan de tricot slen.

Ook in de auto ging het prima,
ook al duurde de rit
veel te lang
door wegomleggingen
in Charleroi
en een beetje autopech
(het zal eens  niet)

Mijlpalen tijdens de reis:
Rosa leert zelf drinken
van haar kleinste flesje
nog niet helemaal
maar het is een begin.
eerste fruitpap was een feit
en ook een succes
naast de groentjes
die ook bijzonder vlot
binnengaan.

Op een piknikdeken in het gras
gaat zitten makkelijker
en dat deed de kleine meid
dan ook een paar keer
helemaal alleen
een paar minuutjes.
Flinke baby!!

Mama content
baby content
voor herhaling
vatbaar, dus.

Roze handen?

En dan sta je
midden in de nacht
een luier te wisselen
want net dan
besluiten darmpjes
in gang te schieten.

En virussen indachtig
ontsmet je je handen
nog even
in het halfdonker
en kruipt weer
de bedstee in.

Om in de ochtend
ontzet te ontdekken
dat je niet
de ontsmetalkool
maar de fles
met roodsel
hebt gebruikt...

Beestenbuikenboel

En dan hoor je
op de crèche
dat Rosa
diarree heeft
en niet eten wil
zoals het hoort.
Ja het heerst een beetje.
Buikgriep.

Maar het is nog niet
zo erg
het wurm schatert
en schettert als normaal
al stapelen de stinkluiers
zich op
je wast op zestig graden
alle beestjes dood.
Hoop je.
En ja, eten
zou vlotter kunnen.
Niet te erg dus.

Maar maandag
plots een belletje
Rosa is ziekjes
kom je haar halen?

De huisdokter
vond het niets
"het ergste is voorbij".
Rosa mocht ook niets
om te stoppen.
Het moet er uit,
luidt dokter's raad.

Dus wacht je met
de Enterol
en het rijstewater.
Al druist dat wat in
tegen je gevoel.
Ach ja, mama...
wat weet jij ervan?

Op donderdag hadden
we samen
van beestenboel
in de buik
Rosa mocht niet crèchen
wegens te hoge koorts.
En overgeven ook.
En hoesten.
En hees.
Ze veranderde
in een slappe vod.
Slapen slapen slapen.
Armpjes
van willoos rubber.
Oogjes op
half zeven.

ORS bijgeven
drinken drinken drinken
maar het enige
wat de pruts
niet wou
was
drinken drinken drinken…

De slag om de slok
nam aanvang.

Weer naar een dokter.
Antibiotiek.
En kaka naar het labo
gevreesd wordt
het Rota-beest.

Anderhalve week later
bijna een halve kilo lichter
mama elke twee uur
een fles in de aanslag
ook 's nachts
met speciaal spul
tegen uitdroging.
Gemengd met eten.

En vergeet de dokter
nu wel Enterol.
Soms drinkt ze vlot
soms eindigt
het mengsel
in t riool.

Het helpt wel.
Nú pas
lijkt het ergste voorbij.
Al weet je dat
dus blijkbaar nooit.

Maar nooit
verliest Rosa
haar vrolijke
humeur
al is de lach
soms slappe was
het blijft
een gulle lach.

Rosa vier maanden - blije baby

En dan schrijf je
even niets
en plots bedenk je
"waar begin ik?"

Want even stond het stil
ging het zijn gangetje
en plots is ze weer
uit kleertjes gegroeid
kan ze omrollen
dingen grijpen
zelfs even zitten
groentenpapjes eten
brabbelen
arreuh
prrrrrrrrrt
liefst met een mondje
vol spinazie.

Huilen is nu enkel
voor moe en
heel soms honger.
De rest van de dag
is voor lachen.

Ook ons leven
is veranderd.
Sinds half april
gaat Rosa
naar de crèche
en sinds maandag
de hele week.
Want mama werkt weer.
Want kindjes kosten geld.

En je merkt
dat alle clichés
echt waar zijn.
"Je ziet die pruts grager
dan je ooit had kunnen
bedenken. "
Ongelooflijk, echt waar.
Zij is mijn alles.


"Van je eigen kind
ben je niet echt vies".
Klopt.
Behalve voor snot.
Niet mijn favoriet.

"Het vliegt voorbij".
Vooral met dat cliché
heb ik het het lastigst.

Dat evolueert zo snel
soms zou ik willen
dat het even stopt.
En tegelijk
verlang ik ook alweer
naar de volgende talentjes….

En het steekt.
Enorm.
Dat het nu
nog harder zal vliegen.
Nu ik haar maar enkel
een paar uurtjes
'sochtends, 's avonds
en in het weekend zie…
Maar mama moet werken.
Want kindjes kosten geld...

Tutjesblues

En dan merk je
dat Rosa
bij het slapengaan
toch een zetje
nodig heeft.
Een kleinigheidje
dat haar kalmeert
om de overgang
van spelen naar slapen
te vergemakkelijken.

Eerst was het enkel
een tutje
nu moeten overdag
de oogje bedekt
en een knuffel
doet het ook goed.
Dan vertrekt ze
binnen luttele
minuten
op een mooie
dromenreis.

MAAR!
Ontbreekt er
een onderdeel
-door vergetelheid-
dan is je weekendje
bij vrienden
een beetje verpest
dan wordt er gehuild
en geprutteld
en zeer moeilijk
in slaap gevallen.

Lang leve
de uitvinding
van de tut!
Maar minder leuk
als mama
die vergeet…

Dus voortaan wordt
een grote voorraad
in de nieuwe
extra grote
luiertas gestopt.

Rosa week 12 en 13 - babybrabbel

 Doet elke dag
wel iets nieuws
je ziet ze leren.

Huilen
wordt preutelen
met veel aiaiai
ej en waaawaaa lei.

Knuffels
handjes
dekentjes
kleertjes
gaan allemaal
het mondje in
en komen er
kletsnat
weer uit.

Er wordt
gedruppeld,
gekwijld,
gezeverd.

Ging naar de
kinderarts
vanwege steeds maar
slechter eten
en een erg droge huid.

Wellicht koemelkallergisch
probeer eens sojamelk?
Wat een wereld
van verschil!

Eet vlotter, rustiger, meer.
Gedaan met
luide windknallen
en boeren
als een dokwerker.

Slaapt veel beter overdag

minder last van krampjes

of onverklaarbaar

huilgebui.

Slaapt nu gewoon 

de hele nacht 

lekker door.

Maar!

Een ander probleem

dient zich aan...

Rosa is verstopt.

Je ziet het arme wurm

zichtbaar wringen,

proberen,

hijgen...

en die inspanning

resulteert

in amper

een klein
blokje klei...

Dus wordt er 

gepeuterd

olie bij gegeven

glycerine suppo's

en wat je dacht 

nooit te doen

doe je nu als 

vanzelfsprekend.

Tot aan je polsen 

in de kak ;)

Doorslapertje?

En dan zit je
met de handen
in het haar,
want het wurm
at minder
en minder
en minder.

En je leest dat
ze minimaal zoveel
hebben moet -
dus als ze huilt
denk je maar
dat het honger is
want het is nog niet
de helft
in totaal...

Tot je plots bedenkt:
misschien
is het de fles
je hebt Avent
dus test je
een andere
een roze
van Difrax
met een S-vorm
zodat baby
rechter zitten kan
en met smallere speen.
En duurder…
uiteraard.

Maar het blijkt
een groot succes
dus je koopt er bij
want Rosa drinkt weer beter
nog steeds niet optimaal
halverwege stopt ze
speen wordt
weggeduwd
maar met een beetje
doorzetting
drinkt ze braaf
haar flesje leeg.
Of toch bijna.

Een vriendin
zag mijn moeë snoet
en vond dat Rosa
best doorslapen kon.
Dat deed ze trouwens al -
in de avond helaas.

Ze gaf de tip
om in de avond
Rosa in de living
te laten slapen
in licht en geluid
en om middernacht
er nog een flesje in.

Wonderbaarlijk!
Ze was er klaar voor!
Twee nachten van vijf
dan zes uur
en vanochtend
werd ik wakker
na 8 uren
deugddoende slaap!

Onderweg
wekt ze me wel
met getrappel
en gesmak
maar tutje erin
biedt troost genoeg
om weer
in te dommelen.

Mama blij!

Rosa einde week 11 - kentering

Saint Patrick's Day

En plots merk je
dat Rosa
weer anders is.
Een andere blik
en andere talentjes.

Medeklinkers
vervoegen
de oo aa en iii.
Brabbeltjes klinken
vrolijk,
ze tatert iets vaker nu.
Tutje wordt

tegengehouden,
voetjes gaan
richting speelboog,
handjes grijpen
steeds beter,
nieuwe speeltjes
worden getest.

Knuffeltjes worden
tegen wangetje
gehouden
of er wordt
mee gespeeld.

Kijkt naar een geluidje
lacht naar alle lichtjes
en draait zichzelf
op haar zij.

Weent aanzienlijk minder
en is weer zoet en lief.
Wil met de beentjes
gespreid in de draagdoek
en houdt haar hoofdje
zeer flink rechtop,
kijkt haar ogen uit.

Eten gaat weer vlotter,
de relax is eindelijk
geliefd.

Platte baby
is nu echt verleden tijd.

Rosa week 10 en 11 - terug naar af?

Rosa ontdekt haar stem
en gilt soms luid
en herhaalt het
proevend
"dat is
een leuk geluid!"

Glimlacht vaker
en kirt en gorgelt
dat het een lieve lust is.

Kijkt gerichter
en probeert dingen
te pakken.
Speelt meermaals
een half uur
met mama.

Ontdekt dat
twee vuistjes
makkelijk
in mondje passen
en kwijlt daarbij
lustig druipend.

Wacht al kirrend
in spanning
op zoemend vingerbijtje
dat in
haar neusje prikt.
Telkens weer.

Echter.

Er wordt gehuild.
Gekrijst.
Lang, doordringend
en super luid.
En vooral vaak.
Honger. Verveling.
Slaap. Krampjes.
Boertje. Pamper.
Of gewoon:
zonder reden.

Wil constant
gepakt worden.
Krijst in de box
in de wipper
eigenlijk overal
als ze niet gepakt
of geëntertaind wordt.

Doet erg lang
over een fles
en wordt razend
tijdens het eten.
Weigert halverwege
nog te drinken
en frustratie
overheerst
want de honger blijft…

Eet daarom weer
elke drie uur
of zelfs vaker.
Ook 's nachts.

Gedaan met de rust.

Mama


heeft twee
heel zware weken.

Het huilen
wordt teveel
de onderbroken nachten
wegen zwaar.
De adrenaline
van de geboorte
is weg.

Hoofdpijn steekt
de kop op
rugpijn ook
gewrichten zeuren.

Is het vele
pakken beu,
maar
als dat het enige is
wat sust
dan wordt
die rugpijn bijzaak…

Staat soms machteloos
mee te huilen
en servies
overleeft het niet.

Katten worden
gefrustreerder
er wordt nog meer
in huis geplast
en neurotisch
weggespurt.

"This too shall pass"
is een mantra
waar aan
vastgehouden wordt...

No milk today

En dan neem je
op de ochtend
de finale beslissing
ook met kolven
te stoppen.

Negen weken lang
kreeg Rosa
een mix
van fles-
en borstmelk.

Sinds vier weken
gekolfd uit een fles.

Omdat
de melk mindert
de kolfbeurten
wel eens
overgeslagen worden.
En ook
omdat tijdens kolftijd
Rosa lekker wakker is
en dan spelen
leuker is
en belangrijker.

Om al die redenen
is hedenochtend
beslist
dat de kolf
de kast in gaat.

Borsten worden
weer gewoon
pronkstukken.

Rosa week 8-9 - boeiende wereld

meet 57 cm
en weegt 5.650 gram.

Vindt staan
en zitten
en dansen
en een combinatie
van dat alles
het leukste
wat er is.
Dus moet mama
rechttrekken.
En nog eens.
En nog een keer!

Er wordt er enthousiast
gewiebeld
met het
wankel hoofdje,
de mollige billen
gaan op en neer
begeleid door
gekraai en
een vrolijke snoet.

Speelgoed begint
aandacht te krijgen.

Grijpt nu en dan

(met wat hulp)

naar een rammeltje

dekentjes

worden eerst 

geknuffeld

voor het slapengaan.

En alles wat
draait
beweegt
geluid maakt
is favoriet.
De mobiel
hangt stil!
Ween!

Huilt snel
van frustratie
of moe
of verveling
maar houdt daar ook
weer snel mee op
als de troost komt
en de verlossende
spelletjes.

Gaat elke avond
zonder morren
rond negenen
naar de wieg
naast het grote bed
en valt in slaap
bij een
hemel van sterren
en symfoniemuziek.

Eet nu
elke 4 uur
ook 's nachts.
Dat extra uur
doet mama deugd!

Helaas:
eten wordt ook spelen
dus een flesje opeten
duurt lekker lang
want daarbuiten
is zoveel onontdekts!
Daar komt ze
dan pas achter
tijdens etenstijd...

Rosa week 7 - ander perspectief

Rosa 

babbelt vaker
met leuke geluidjes
- nieuw in het gamma
"gggg" en "o!"
Kan ook haar
glimlach
steeds vaker
tevoorschijn
toveren.


Gaat flink slapen
in wiegje op de kamer
vroeger dan mama
maar wil helaas wel
een extra voeding
's nachts.

Wil graag staan
duwt zich constant recht
Ook in de tummy tub:
tot grote verbazing
van mama
staat baby plots
helemaal recht!
Ook zitten!
Rechtgetrokken
aan de armpjes
vindt Rosa
reuzeleuk.

Knuffeltjes
en dingen
krijgen meer
aandacht
en soms zelfs
een kraai
of een perongelukke aai.
Perspectiefjes
zijn veranderd
en aan onderzoek
onderhevig.

Sociaal leven:
Valentijn met Alexander
mee naar de markt
of naar een feestje
van mamas vrienden.
Rosa vindt het allemaal
heel erg leuk.

Heeft nieuwe luiers

erg hippe 

itti bitti's

maar helaas zijn deze

nog niet waterdicht

dus veel ongelukjes,

mama wast zich suf.

Brief aan een dochter

Hier citeer ik een ultramegaprachtige brief waarvan ik wou dat ik hem had geschreven aan mijn rozemeisje. Vindplaats: Facebook. Woordenspeler: Ridder Lancelot Rondetafel, edelman.

"Dag lieve Jeanne,

Dag onbeschreven mensenkind. Ik weet dat je een blank blad bent en dat je deze brief niet zult lezen; of dat je hem pas zult lezen na het verstrijken van eeuwen. Maar ik moet het schrijven, omdat ik aan je gedacht hebt vannacht. Ik dacht hoe je geboren bent in de dagen van de volle maan, hija de la luna. Ik stel me voor hoe de maan de kamer in een melkwit licht zet en hoe jij daarin ligt te slapen. Een gezicht dat nog rond en blank is als de maan.  Ik bedenk hoe soms de maan het laat afweten, en een donkere schaduw over je gezicht glijdt. Dit zul je nog leren, lieve kind: de maan zal je bewaken, en al zie je haar soms niet, ze is er altijd. Die maan heet moeder, en nog eens moeder.

Nog iets. Er zit een kras op de maan, mensenkind. Zoals er een kras in alles zit, in alles wat onder die maan leeft en streeft. Op een nacht lag ik in het zomergras naar die maan te kijken. En toen zag ik in die kras een klein figuurtje op een touw. Een koorddanser, een recht figuurtje, een gebogen balans in de handen. Weet je, wij mensen voelen de spanning in onze buik en in ons bloed, als we een koorddanser hoog boven de grond op het koord zien wankelen. Omdat wij, door het kijken alleen al, zelf een beetje die danser zijn. Zo kijk ik ook naar jou, en zo reis ik met je mee. Zo kijk ik naar elke pasgeborene. We zijn allemaal koorddansers, lieverd, wij mensen leven in wankel evenwicht, we tarten de wetten van de fysica.  En het licht van de maan waartegen het elegante profiel van  de danser afsteekt, is romig geel en boterzacht. Volgens mij zit die kras op de maan, omdat alles van waarde een deuk, een bluts, een scheur, een barst of een kras moet hebben. Leonard Cohen zei, there is a crack in everything; that's how the light gets in.

Voor jou was het vast geen pretje om geboren te worden. Het is wreed om weggerukt te worden uit de warme buik van een moeder, uit de warmte in de koude wereld, waar het licht te fel is en het lawaai te hard. Maak je geen zorgen, het overkwam ons allemaal, het went. Je had geen keuze trouwens, de mama’s en de hele wereld zaten op je te wachten. Heb je dat niet gemerkt? Er was geschal van trompetten en een engelenkoor weerklonk toen jij jouw intrede deed. Hemelse spijzen werden bij kaarslicht aangevoerd op gouden schotels. Maar vooral was er een zee van liefde op je aan het wachten. Spoel het vruchtwater van je af, kind, baadt je in die liefde die twee vrouwen voor je hebben gebouwd. Ook dat zul je leren. In onze mensenwereld is niets zo belangrijk als graag gezien worden en graag zien. En niets is zo sterk als de band tussen een moeder en een kind. Het is een band die tot stand kwam gedurende miljoenen jaren evolutie. Het is het model waarop alle tederheid, alle empathie, alle zorg voor soortgenoten, alle passies en elke genegenheid voor al wat leeft is gebouwd. Het is dierlijk, lieverd, maar ook goddelijk. Het is wat ons verbindt met alle leven dat ons voorafging en ons omringt, en het is wat ons mensen laat streven naar de status van engelen en goden. Die moeders van jou, Jeanne, ze zullen je in hun armen houden, aan hun borst drukken, ze zullen je stap voor stap de wereld laten ontdekken. Ze zullen je nooit meer verlaten. Zoals de maan zullen ze er altijd zijn, ook als je haar soms niet ziet.

Je hebt het getroffen, meisje, kleine vrouw. Je bent op de wereld gevallen op één van de beste plekjes. Niet perfect, maar toch. Op dit plekje van de wereld hebben we een dak boven het hoofd, warmte in onze huizen, eten op tafel. We hebben hier de tijd en de vrijheid om te leren, te denken, te dromen. We hebben hier de vrijheid om ons eigen lot te ontdekken, om alles wat we kunnen zijn uit te rollen en te ontdekken. Een plekje ook waar we elkaar een beetje helpen als het moeilijk gaat, waar de meeste mensen menen dat we niemand mogen achterlaten. Een plek ook waar we vinden dat mensen de zelfde waarde hebben, of het nu mannen of vrouwen zijn, wat ze ook geloven of welke huidskleur ze ook hebben. Of ze nu van mannen houden of van vrouwen. Het is niet perfect, maar toch. Je kan ons op rekenen om het zo te houden. En wij rekenen op jou om het verder te zetten, beter te maken, verder uit te dragen in een wereld die vaak nog minder ver is.

Ik zou je willen vragen, kleine Jeanne, om dat nooit vanzelfsprekend te vinden. Om te proberen te begrijpen dat het fragiel is, en constant ons engagement nodig heeft. Kijk straks eens om je heen in de wereld. Je zult leren dat je een vrouw bent. Je zult leren dat veel van je zussen in de wereld slecht behandeld worden. Verdraag nooit dat vrouwen opgevoed worden om zich minderwaardig te voelen. Verdraag niet dat de geboorte van een meisje in talloze gezinnen als een ontgoocheling of zelfs als een regelrechte ramp wordt ervaren. Verdraag niet dat meisjes vaak handelswaar zijn op een huwelijksmarkt. Verdraag niet dat vrouwen zich soms niet mogen scholen, zich niet mooi mogen maken, niet uit werken mogen gaan, niet zelf een onderneming mogen beginnen, niet de zorg krijgen die ze verdienen. Verdraag niet dat sommige mensen zich het bezit van andere mensen denken te kunnen toe-eigenen. Ik beloof je dat ik aan jouw kant zal staan.

Maar ik ben te negatief. Jij moet nog alles leren, alles op zijn tijd. Ik wou dat ik in je hoofd kon kijken. Zoals ik in het hoofd van elke pasgeborene zou willen kunnen kijken. Hoe je vandaag de wereld ervaart. Hoe je door de mensen om je heen, langzaam mens zult worden. Hoe in jouw hoofdje de wereld wordt gecreëerd, het licht en het donker, de geluiden, ritme, melodie. Hoe jij straks de taal opnieuw zult uitvinden. Hoe jij de grenzen zult leren kennen, tussen jezelf, de mama’s en alles wat is. Hoe jij alle emoties zult ontdekken en uitproberen. Hoe jij zult leren wat liefde is en zelf zal leren houden van. Je zult leren wat liefde is en dat je die moet koesteren, knuffelen en warm aankleden. Je moet ze de fles geven, er mee in het park gaan wandelen, er ballonnen voor kopen en samen naar de zonsondergang kijken.

Ik klets te veel, ik weet het. Nog even maar, en dan mag je weer slapen, wegglijden tussen dromen. Wat ik je nog wou zeggen, lieve kind, is dat het leven een spel is. Ja, zeker is het leven een spel. Het valt daarom niet minder ernstig te nemen. We hebben maar één beurt. De meeste mensen schijnen dat niet te beseffen en lijken vooral punten te willen opsparen voor de herkansing. Er is geen herkansing. Hoe licht klinkt voor velen dat Amerikaanse verlangen, 'the pursuit of happiness'.  Maar het is voor mij nochtans de belangrijkste waarheid. Het geluk, de vreugde van het leven te leven, jezelf te ontplooien en de wereld te ontdekken, het is al wat er is en we zouden het ernstig moeten nemen. Streef er naar en loop niet in de weg van het geluk van anderen. Ik ken geen betere leidraad.  

Mag ik je nog één goede raad geven? De drie belangrijkste eigenschappen om de wereld en jezelf te ontdekken draag jij nu al met je mee. Ze zullen in je groeien. Probeer ze nooit te verliezen, want ze zijn het leven zelf: Verwondering, Goesting, Liefde. Ik weet wel, de ouden kunnen alleen maar raad geven en het zal allemaal niet veel helpen. Uiteindelijk moet je bijna alles zelf ontdekken. Jij zult je eigen stommiteiten uithalen, je eigen mirakels doen, en zelfstandig huilen en lachen, vrijen en vechten. Je zal je eigen boek schrijven. Ik hoop dat het een boek wordt vol tomeloze fantasie, zotte sprongen en aanbidding van de maan. Met paarden en indianen, troubadours en heksen, kastelen en boerenmeiden. Waar lieve jongetjes verhalen vertellen aan de meisjes van plezier. Maar ook een boek vol wijsheid, paradoxen, koppige theorieën,  eigenzinnigheid en liefde voor het leven.

Dat is allemaal voor veel later. Laat je nu maar drijven in de liefde van de moeders. Doe hen de groeten. Vertel hen maar dat ze jou een mooie naam hebben gegeven. En dat hun geluk nu ook een beetje afstraalt op de vader die ik zelf ben.

En nu, slaap lieverd. Slaap maar zacht. Alles kijkt naar jou: de zee, het strand, de bergen, de zon en de maan. En alle goden van de Olympus hebben hun kinderen het zwijgen opgelegd en houden hun adem in van bewondering voor het blozende mensenkind."

Rosa week 6 - doornenroosje

Rosa



is steeds langer wakker
maar dat eist wat tol
want vermoeidheid
slaat toe
en Rosa
bevecht
Klaas Vaak.

Wat eerst spelen is
is daarna vermoeiend
en zo
krijgt het roosje
plots doorntjes.
Huiluurtje 's ochtends
en eentje 's avonds.
En soms
even tussendoor.


Gelukkig is het
daarna weer
zoetedroompjestijd.

Ondergaat een oortjestest
die ze met glans
doorstaat.
Niet luisteren
ligt dus niet
aan het gehoor.
Knoop dat maar
in die goeie oortjes,
dame!

Lacht steeds vaker,
vooral naar de opa
en naar de Kamiel -
haar favoriete
knuffeltje.

Mama


schiet in regelmodus:
een poetsvrouw,

een andere
energieleveraar,
administratie...

Solliciteert volop
werkt zelfs al
aan een mini opdrachtje
voor een klant.


Maar bovenal

geniet ze intens
van dat lieve
schattige
warme woelige
knuffelbeestje,
snuffelbeestje,
wollige Rosa.

Lekker ding.
Lekker dier.

Rosa week 5 - turbovolutie

Rosa

is al een maand oud
en ontwikkelt
razendsnel.

Elke dag
een snoetje erbij
een nieuwe blik
of extra geluidjes.
Aaah, ieee, piep.

Is veel interactiever
heeft een heldere blik
gericht op dingen
en mama's gezicht.
Wordt steeds beweeglijker
met heerlijk spastische
armpjes en beentjes
die lustig maaien
en trappelen
in het ijle.

Produceert traantjes,
dus heeft voortaan
een natte snoet
bij een huiltjesbui.

Het lijkt wel of soms
-stiekem in de nacht-
een nieuwe Rosa
in bed wordt gelegd.
Zo hard gaat d'evolutie.

Gaat naar de osteopaat
want nekje is wat scheef
en voorkeurshouding
erg fel.
Mama krijgt goeie punten
want om en om
op haar zij leggen
bleek de beste genezing
voor het spierscheurtje
dat tijdens de bevalling

in het nekje is gekomen.

Ook tegen de reflux
wordt gemasseerd
en er worden
tips gegeven.
Oef, de vieze fles
medicijn
mag hopelijk
in de kast blijven.

Wordt vanaf nu ook
wekelijks gemasseerd
tijdens de babymassage.

Van mijn melk

Dit behoort waarschijnlijk tot het verleden… :'(

Na 4 weken

wordt de handdoek

waarschijnlijk

in de ring gegooid...

Een inbrekerverhaal

(politie op mijn slaapkamer)

heeft me letterlijk

van mijn melk

gebracht.

Borsten leeg.

Rosa slaapt ipv drinken

of weigert de borst compleet.

Na anderhalf uur

"tetteren"

moet er toch een fles bij.

Dan stoppen we maar.

Heb me niks te verwijten

alles geprobeerd

onderste uit de borst

gehaald.

Het heeft geen zin meer.

Ik heb geen zin meer.

Waarom schrijf ik

dit dan

met dikke parels

van tranen

op mijn wang?

Het voelt

als een nederlaag.

Gebuisd als mama.

Zou daar
de uitdrukking
"geflest"
vandaan komen?

Rosa week 4 - wakkere baby

Rosa

drinkt steeds beter
en iets vaker
van de borst
al duurt het erg lang
en valt ze vaak
in slaap.
Krijgt nog flesjes bij
want heeft honger
als een veulen.

Krijgt last van reflux
en mama
vermoedt spruw
wat door de kinderarts
wordt ontkend.

Tegen de reflux
krijgt ze een fles.
Die na 1x proberen
achter slot
en grendel moet.
Zo vies.
Eikebah.

Wordt ook
wakkerder
en alerter,
langer wakker
tussen voedingen door.
Trekt veel snoetjes
elke dag een nieuw.
Glimlacht zelfs
al is het eerder
een reflex.

Groeit enorm.
Volgens kinderarts
tegen de bovencurve.
Rozeke
reuzeke...

Mama

Krijgt weer wat vat
op haar oude leven
administratie,
solliciteren,
uitstapjes,
shoppen,
naar de zaterdagmarkt
in het zonnetje…

En dochterlief
gaat braafjes mee
en geniet
in roze stiltes.

Schrikt zich half dood
als plots
een politiemacht
op haar slaapkamer staat.
Na een inbraak
in haar huis.
Gelukkig niks weg.

Behalve alle moed.

Met een bang hartje
wordt voortaan
met de deur op slot
geslapen...

Rosa week 3 - samen buiten

En dan heb je
een weekend gecocoond
vel op vel
in bed
melkproductie opdrijven.

Maar dan is mama
het een beetje zat.
Moet dringend weg.
Uit huis.
Na dagen samen
in het kleine wereldje
van het nest.

Draagdoek aan
baby erin
voorzichtig naar de winkel
en later die week
naar een koffiebar.
Met een vriendin.

Of een dag shoppen
met de oma.
Iets gaan eten
met vrienden
in een echt
restaurant.
Lekker.

Feestje bij Rosa's
overgrootmoeder.

De buitenwereld
bevalt Rosa prima.

En mama
heeft haar vrijheid terug.

In goed gezelschap.