Overtijd

Rare tijd.
Overtijd.

De 24e ging naadloos
over in de 25e, 26e
en zo voort.

Gynaecoloog
had het voorspeld
weinig voortekenen,
baby zit nog goed.
Een afspraak
voor inleiding
zondagavond
staat al vast.
Just in case.

Liever niet,
liever naturel.
Uiteraard
natuurlijk.

Maar ja
als zelfs
de voetreflexmeneer
vanmiddag zei
dat het nog
enkele dagen
kan duren...

Ondertussen klus ik
een beetje
of doe wat admin
en leef van dutje
tot dutje.
Want energie is op.
Geduld is gelukkig
niet zo lastig
op te brengen.

Denk dat de mensen
rondom mij
er zelfs meer
last van hebben ;)

Al verveel ik me wel
een beetje.
Door dat gebrek
aan energie.

In ieder geval
ten laatste maandag
hou ik
mijn kleine dotje
in mijn armen.
Hoe het ook loopt.

En daar kijk ik
ENORM
naar uit!

Week 40

Mama

Is heel actief
en wandelt graag
en veel
omdat zitten
al stukken
vervelender is.

Heeft last
van koopdrang,
nu
de poetsdrang nog.

Stelt wel een
zeer zwaar
onderstel vast,
hopelijk tjokvol
calorietjes
voor de melk straks?

Al zegt de weegschaal
dat het allemaal
best meevalt.
Klokt af op 8 kilo
netto aangekomen.

Baby

Zit nog
op net dezelfde plek,
niet verder ingedaald.
Is ook amper
bijgekomen,
geschat op 3,4 kilo.
Heeft nog genoeg
schoon vruchtwater
en houdt zich
actief bezig
met woelen,
trappelen,
handjes zwaaien
koekebakkenvlaaien.

Die heeft het prima
naar haar zin.

Laatste dagen

De laatste dagen
geniet ik echt.

Super actief
dartel ik door de stad.
Kersthoppend.
Mezelf trakterend
op restaurantjes
koffiehuizen
of optredentjes
aan het glazen huis.

Ik geniet nog even

van mijn laatste

dagen alleen.

Nu ja alleen…
Kuiken is altijd bij mij
en dat
is wel zo fijn.
Echt gezellig!

En blijkbaar vindt
ook zij
dat zeer OK.
Ze heeft zo nog
niet echt veel zin
om in deze kou
uit haar ei te komen.

Geef haar
maar eens ongelijk.

En  ondertussen
is mama slaaf
van de kerstcommerce
dus de stapel
leuk babyspul
groeit
en groeit
en groeit…

Broertje voor Isa

En zo is er weer
een mannetje bij
op dees planeet,
Timo,
geboren op 21/12
op het moment
dat Freek de Slimste
naar huis werd gespeeld.

Niet dat de kleine man
daar een boodschap
aan heeft.

Joepie,
nu heeft Isa
haar eigen
kleine broer!

Goed gedaan J en W!
Al zal kraamvisite
er helaas
even niet inzitten…
Jullie wonen
me nét te ver
op dit moment.
De knuffel en kus
heb je dus
nog tegoed.

Van volle maan en sneeuwtapijten

Wat een nachtje
heerlijk slapen
deugd kan doen.
Gisteren nog veel
in orde gebracht.
Met dank aan pa en
Sonja!
Ribpijn was
aanzienlijk minder.
Gelukkig maar!

Toch: een paar
voortekenen
dienden zich aan
en ik hoorde
de fileberichten
en zag
de pakken sneeuw...

En met de belofte
van volle maan,
maansverduistering
en met een zeer
actieve baby
was ik er toch
niet 100% gerust in…

Was zelfs mentaal
voorbereid
op thuis bevallen
in mijn eentje ;)

Maar na weer een
heerlijke nachtrust
zit baby
nog precies
waar ze gisteren zat.

Ribbenleed

Afgelopen weken
bronchitis gehad
wijsheidstand laten
trekken ook.

Veel ziekskes geweest
veel op de zetel gelegen
zonder energie.

En dat met een lijf
dat steeds lastiger
een gemakkelijke
houding vindt.

Zeker als je
door het hoesten
een rib hebt gekneusd.
Dat was al best lastig
en pijnlijk soms.

En zeker
sinds gisteravond
de pijn in de linkerkant
extreem is geworden.
Lachen met Nigel Williams
deed vreselijk pijn.

De hele nacht daarna
gejankt van 't zeer
geen enkele houding
was pijnloos.

Bij het opstaan iets beter
maar veel kan ik niet doen.
Mijn linkerzijde
ligt volledig in puin.

Zucht.
Laatste loodjes?
Ze wegen echt
wel zwaar.

En dat terwijl
de stad feestviert
en ik erbij wil zijn ;)

Ouderhulp

Dankzij mijn ouders
hangen kastjes
geraakt den buro
in orde,
het huis
aan kant.

Het terras proper
rommel weggegooid.
Gang geschilderd.

Zo van die dingen
waar je prima
mee kan leven
maar als ze
gedaan zijn
is het toch wel
super de luxe.

Zodat ik ook
meer kan
concentreren
op de komst
van mijn kleine
prinses.

Merci oma en opa!

Tijd

Is een raar begrip,
zo heb je te weinig
dan weer teveel.
Zo kruipt hij
dan vliegt hij.

Vliegen is toch wel
de snelheidsmeting
van de laatste dagen.

Terwijl ikzelf kruip.
Langzaamaan,
maar met meer rust.
Sta versteld
hoe zen ik soms
kan zijn.

Behalve
als ik in bad wil
en het water
gatlauw blijft.

Goeie punten

En weer keeg het kuiken
goeie punten
van mevrouw doktoor.
3 kilo 350
al perfect ingedaald
en mama heeft al braaf
een cm opening.
Scheelt toch al snel
een aantal weeën straks.

Beweegt prima
en is flink gemiddeld.
Maar weer geen snoetje.

En ze zit daar goed.
Het zou nog wel eens
een nieuwjaarsbaby
kunnen worden.
Dan toch maar
een feestpositiejurk kopen?

Langzaam maar zeker

Met 1 ding had ik
geen rekening
gehouden
met mijn bevallingsverlof
die laatste weken
zijn vermoeiend
je lijf
is onhandig.
Dus de geplande
vooruitgang
vordert met een beetje
vertraging.
Met meer pauzes
en rustperiodes.

Maar desondanks
raken de kleertjes
gewassen,
het huis
op orde,
kleine klusjes
gedaan.

Opa en oma
komen regelmatig helpen
en langzaamaan
komt het helemaal goed.
Mijn huis is zelfs bijna
zoals ik het drie jaar geleden
al had willen hebben.
Wat deadlinedrang
allemaal niet vermag.

Week 38 - countdown progressing

Mama

heeft nu een 

wel erg bolle buik

en veel honger

en dorst als een paard

en nightly cravings.

Kan steeds lastiger 

zitten

hangen

liggen…

Stappen en staan

gaan prima

alleen constant 

het gevoel

naar toilet te moeten.

Hormonale wisselingen

variërend van paniekaanval

tot absolute vrede.

Baby

Wordt steeds rustiger,

slaapt erg veel.

Beweging is meer 

wroeten en draaien.

Is heel goed voelbaar

langs buiten en

zoekt soms de uitgang

aan mijn navel.

Heeft een steeds 

duidelijker ritme.

Reageert duidelijk

op de buitenwereld.

Maar zit blijkbaar goed. 

Ondanks mama's

druk heen en weer geren

om het nest op orde

te krijgen. 

Huilbui

En dan heb je een huilbui
met van die lange halen
grienen op het
scherpst van de snede
even smijten met een stoel
zelfmedelij ten top...

Zo erg en zo luid
dat de buurman bezorgd aanklopt
en je even vastpakt
en je grient even nog harder.

En daarna haal je adem
en gaat het weer.
De hormonale ontlading
geeft energie.

Dus veeg je je tranen,
trekt de stad in
koopt die laatste kleertjes
regelt de kraamhulp
doet een dut
en daarna met pa naar Ikea
en een maaltijd in het
ouderlijk nest.

Meer heeft een mens niet nodig
om een nacht gerust te slapen
en met een zonomrand
humeur
weer op te staan.
Goeiemorgen!

Voorbereidingen

De perfectionist
doe-het-al
rock-vooruit-rockers
de beuk erin…
wat een Joke
zo typisch
Joke maakt
zit er al maanden
niet meer in
en net nu ik het nodig heb
ontglipt alle inspiratie
energie en lust ...

Zodat ik met rommel
blijf zitten
een onaf nest
geboortekaartje
dat niet klaar raakt
een website
waarvoor inspiratie
ontbreekt
een auto waar
ik niet meer in durf.

Teveel te doen
too little time
het verlamt
in plaats van
vleugels geven.

En ja hoor,
vraag maar hulp Joke
en iedereen biedt het aan
Maar puntje? Paaltje?
Dan sneeuwt het
vriest het
ben ik zelf doodziek
gaan afspraken niet door
kan ik geen
voorbereiding treffen
niet naar Ikea
of containerpark
en blijf ik een beetje
in de kou
gefrustreerd
in een onaf nest.
Dood- en doodmoe.
Met een klok die
vervaarlijk aftikt.

Roze wolk of snotterwolk?

Die laatste weken thuis
had ik me toch
anders voorgesteld
iedereen heeft het over
de vleugels die je krijgt
de nesteldrang,
de roze wolk.

Niet dus.
De longen
uit je lijf hoesten
de hele dag snotteren
en koppijn alsof
een aambeeld
je voorhoofd aanvalt,
de energie
van een dooie mus
zodat je nergens
zin in hebt
honger
maar geen eetlust
misselijk en moe
maar niet kunnen slapen
een humeur
om op te schieten...

Nee ik had me die laatste weken
net iets anders voorgesteld…

Van rozenthee en sneuzzeldekentjes

En dan was gisteren
de laatste werkdag,
ik kreeg zelfs
een dagje extra verlof!
Zodat ik nu
in alle peis en vree

voorbereiden
en rusten kan.

Na een cursussessie
vanochtend
bij de Kraamvogel
-over ecoluiers-
en een duik in
het assortiment van
Prinses op de Erwt,
moet er worden gerust.

Op de zetel.
Met de katten.
En een boekje.

Met heerlijke rozenthee
onder een sneuzzeldekentje,
beide kado's van
(mijn nu helaas ex-)collega's.

Kan dit wel gewoon worden.
Jep.

Wereld AIDSdag

Ook al heb ik
voorzorgen genomen
toch is er een wonder
geschied.
Mijn dametje wou er zijn.

Maar ik weet donders goed
dat het zaadje harer bevruchting
ook een dodelijk virus
had kunnen bevatten.

Dan was dit blog
nu heel anders getint.

Sta er even bij stil.

Met steun aan allen
die ermee te maken hebben.

Week 36

Mama
Buik al flink gezakt
Kan weer ademen
en meer eten
maar zitten
wordt lastiger.
Heel elegant
met de beentjes wijd :)
Of 300x
op het toilet.

De verweking begint,
de waggel ook.
Slaap nooit langer
dan drie uur
na elkaar
of zelfs soms
per nacht.

Baby
Ligt perfect,
mooi ingedaald
en al 2800 gram
met lange beentjes
volgens de gynaecoloog.
Die regelmatig
uit de buik van mama
puilen.

Slaapt vaker
en langer
en activiteit is
erg zichtbaar
en voelbaar.

Buikpijn en misselijk

Buikpijn en misselijk
de tegenhangers
van de zo bezongen
rozengeur en maneschijn.

De roze wolk
wordt soms gifgroen
of donkerbruin.
Ook dat hoort erbij.

Dan voel je je opperbest
geniet je van dat actieve
wezen binnenin
voel je energie
to in de diepste vezel
van je lijf.

En de volgende seconde
krijg je buikkramp
of een golf van mottig
of rugpijn
een buik van baksteen
en een hoofd vol wol.

Oefenweeën, harde buiken
indalingspijn, bandenpijn...
Een buik die nog
harder rekken wil
en spieren
die het daar niet
mee eens zijn...

Een baby die zich op
een slagader zet
of een zenuwbaan
plots blokkeert.
Waarom doet
mijn been het even
niet meer?

Ook het woelen
van mormellief
is wel minder olijk
als voorheen
maar niet minder
actief.
Door toenemend
plaatsgebrek
kunnen voetbaltraining
of drumlessen
best pijnlijk zijn
voor mama.

Natuurlijk is het draaglijk
maar het vermoeit enorm.
Vreet alle energie weg
en zin om dingen
te realiseren.
Wat dan weer leidt
tot paniek.
Die weer leidt
tot buikpijn
en harde buiken.

Mooi he,
die circle
of life.
;)

Piekerpaniek

Door al die vroege kindertjes
ben ik de afgelopen dagen
een paar keer flink
in paniek geschoten.

Omdat ik lange dagen werk
-nog tot volgende week-
heb ik enkel de weekends
om alles te regelen
want doordeweeks
plof ik in de zetel neer -
compleet uitgeteld
en inspiratieleeg.

Dus paniek:
het kan elk moment
wel daar zijn -
laatste maand
is laatste dag...

Dus afgelopen weekend
als een gek
kleertjes gewassen
koffer klaargelegd
pyama's gekocht
adressen verzameld
ideetjes voor kaartjes
en doopsuiker
geproefd
offertes gevraagd...
Midden in de nacht
ontwerpjes maken
en lijstjes, bergen
lijstjes met things to do.

En PROBEREN
dit al te relativeren
want ook zonder
die prutsen
kan mijn kuiken prima
overleven.
Nestwarmte, pampers
en een volle tiet.
Meer moet dat niet zijn.

Nu dat nog echt
laten doordringen.
Want die paniek
zorgt voor ongezonde
stress.
En buikpijn.

Interne blik

Gisteravond
weer een echo
en een check-up.
Kwas toch wel
zemelachtig.

Maar nergens
nodig voor,
kuiken stelt het prima
is goed gegroeid
2800 gram
en zit al braafjes
ingedaald.

Ook even haar
gezicht gezien,
zo grappig:
ze zat snoetjes
te trekken.
Maar weer
met een handje
ervoor.
Verlegen scheet.

En nog eentje!

En de babbieboem
gaat verder.
Gister vriendin V!

Toen ik terugkwam
uit Thailand
werd ik bij haar
uitgenodigd
voor een hapje,
een drankje
en de Aankondiging.

Op de terugweg
naar huis
bedacht ik
-zwaar jetlagged-
dat ik een klein beetje
jaloers was.
Ik wou ook wel
zwanger zijn.

Pas veel later wist ik
dat die vermoeidheid
die ik toen voelde
ook voortkwam
uit mijn eigen
zwangerschap.

En toen ik het
dan eindelijk wist
was het wel fijn
een goeie vriendin
te hebben
die uitgerekend was
voor dezelfde periode.

En nu is het zover:
een flinke zoon!
Een beetje te vroeg
en met wat strubbels,
maar ons V
klonk zo blij en trots
dat ik er helemaal
donzig van werd.

Welkom op de wereld,
kleine A
en veel geluk,
mama V en papa P!

En met al
die leuke jongetjes
gaat mijn dochter
straks veel keuze hebben ;)

Wake up call

Gisteren is K bevallen.
Van een dot van een zoon.
Ik ben dolblij voor haar,
want gemakkelijk was het
allemaal niet,
spannend tot het einde.

K had 2 weken voorsprong.
Maar haar zoontje kwam
wat vroeger.

Toevallig had ik 's ochtends
een heel mooie foto gezien
van een kindje van 34 weken
in de baarmoeder.
En toen moest ik al janken.

Maar toen ik gisteravond
op Facebook
de foto's zag
van dat perfecte mensje,
dat kleine wondertje
met prachtige oogjes
een wondermooi neusje
en al kleine nageltjes...
toen sloeg het besef
pas echt toe:
zo ziet mevrouw
er hierbinnen
ook uit!

Straks ligt hier ook
zo'n pakketje perfect.
Mij aan te staren
en ik haar.

Het is echt.
Echtig en petecht.
Toch een beetje een
wake up call.

*ontroerd traantje wegveegt*

En uiteraard de
allerwarmste wensen
aan K met haar
schat van een DJ.

Knisperbuik

Heel raar
sinds gisteren
hoor ik regelmatig
een heel heldere
knisperende
knetter in mijn buik
als mijn dametje
zich strekt.

Als een knakworstje
of een statische trui.
Een klik
als van knakkende knoken.
Heel raar.

Gelukkig lees ik
op dat grote weeweewee
dat sommige zwangeren
dat ook wel eens hebben.
Maar niemand die weet
wat het precies is.

Beestenboel

Een buik als een ei
soms benen als een olifant
of de voeten van een eend
wangen flamingoroze
en nog net geen waggel
van een pinguin.

In bed draaien als
een potvis op het droge
met het slaapritme
van een marmot.

Soms mottig als een schol
of plat als een pladijs,
maar ook koppig als een ezel
mijn nest bouwen
als een zwaluw.

Met als enkel doel
mijn kuiken straks
in donzen pluimen
te koesteren.

Bolle buik week 34

Week 33

Mama

wordt steeds boller.
Buik rekt elke dag
een beetje meer,
de navel
is nog een klein putje
temidden van fel
gerokken vel.
Straks toch nen tsjoep :(

Nachtrust wordt
vaak onderbroken
en korter,
doorspekt met
nachtmerries
of zeer rare dromen.

Vermoeidheid
slaat weer toe
in het kwadraat,
regelmatige flauwtes
afgewisseld
met verrassende opstootjes
van veel energie.

Denkt dat baby
iets gezakt is
waardoor er weer
meer eten in de maag past.
Al zorgen draaingen
nog steeds
voor aanvallen
van misselijkheid.


Baby

Is iets rustiger
al zijn de stampjes raker
en harder soms
uit mijn rechterzij
steekt regelmatig
een stevige hobbel.

En veel gewroet in de lies,
een heel grappig gevoel.

En de kleine meid
hikt heel regelmatig
kleine snelle hikjes
of wat tragere
hardere
dan zie je de buik
op en neer wippen.

Afscheid van een trouwe vriend

En dan moet de motor
een tijdje op stal.
Afscheid
van mijn trouwe ros.
Maar niet
voor té lang.

Halloween

Angst voor angst

Ik merk de laatste weken
dat ik ongerust wordt
over dingen
waar ik nooit bij stilstond.

En ook niet bij WIL
stilstaan.
Omdat het belachelijk is.

Groepjes drukke jongens
-waar ik woon
iets heel gewoon-
daar gaat ineens
een dreiging van uit.

In de auto stappen:
dat geluid is raar...
straks loopt iets vast!
Terwijl ik die auto
beter ken dan wie
dan ook.
Ook rijden is de hel,
overal duiken
ongelukken op…
Vrachtwagens
worden monsters.

Zelfs mijn twee trappen
die ik dagelijks
100x neem
kijken mij dreigend aan
en lijken plots
veel gladder
dan die antislipvernis
beloofde….

Ik betrap me erop
ingrediënten te lezen
op verpakkingen.
En dat soort dingen.

Angstdromen ook.
Maar die
heb ik wel vaker:
de nachten van
een skiverlof
zijn gevuld
met ski-ongevallen.
Een uitdagende motorrit
doe ik 's nachts
nog eens over
maar met veel
zwaartekracht dit keer.

Die dromen lijken me
normaal nu:
een kindje krijgen
is ook overweldigend.
Het in een droom beleven
helpt aanzienlijk
om ermee om te gaan.
Dromen is goed.

Maar die angst overdag?
Daar wil ik vanaf.
Dat is contraproductief
en zorgt enkel
voor onnodige stress.
Ook niet goed voor baby.

Zoet nieuws

Maandag
was de suikertest
100 gram glucose drinken -
sugar overdose.

En dan elk uur een prik.
Afgelopen maanden
heb ik al meer naalden
in mij gehad
dan de gemiddelde
heroïnejunk...

Maar de gynae belde net:
zoet nieuws!
Geen diabetes!
Mag weer snoepen!
Binnen de perken,
uiteraard.
Jaja.

Kleertjes en beertjes

Fase 1
van het rampenplan:
de slaapkamer
babyproof.

Ik woon niet groot
en de babbie
zal mee op mijn
kamer slapen.

Onder het dak,
gezellig zoldertje.
Mijn kamer is
bruin en rood en roze
heel romantistiek.

Een handige IKEAkast
was eerst ooit
keukenkast
daarna
onderdelenkast
voor auto en motor.
En nu eindelijk:
kleertjes kast!

Dus ging
powermum
aan de slag
en het resultaat
mag er al zijn!

Nog niet klaar
maar de berg kleertjes
heeft al plek.

Week 31

Vandaag ook weer

een blik geworpen

op het kuikentje

en gezien 

dat ze al veel 

dons heeft!

En groot geworden,

al 42 cm 

en 1800 gram.

Niet moeilijk

dat ik nog amper 

bukken kan…

Het gezichtje bleef

door handjes

en navelstreng

grootdeels 

weer geheim

al heb ik een oogje

en een wipneusje 

aanschouwd :)

De hele dag 

woelen en dansen

maar op de foto...

slaapt ze.

Typisch.

Geen zoet is zuur

Vandaag
de uitslag
van bloedprikkerij
en suikerwatergeproef.

Niet goed.
Glucose
veel te hoog.
Maandag
moet er weer getest:
kans op diabetes
is zeer reëel…

En ondertussen:
even geen suiker meer.
Ook dat nog.
Geen zoete
zwangerschap.

Dreumesdrukte

Zaterdag opstaan
bij mijn ouders.
Mijn zus
al druk in de weer
met de dreumes -
lief en schattig
maar een handvol
dat dan weer wel.

Zaterdagavond
babysitten bij vrienden
de eerste keer
dat hun dochter
alleen bleef
met een 'vreemde'.

Heel lief meisje
en ook erg druk.
In de leuke zin,
ik vond het erg tof.

Maar toch,
ik werd enorm
met de neus
op de realiteit gedrukt:
het is over met de rust!

Ik kijk er erg naar uit
maar ook
een heel klein beetje
tegenop.

Familiemoment

Vrijdag en zaterdag
familiemoment
bij ouders eten
met zus en neefje
van 18 maanden.

Daarna feestje
van mijn kozijn
waar veel nichten
en kozzes waren -
de familie is erg
uitgebreid
en we zien
elkaar zelden.

Iedereen greep
naar de buik
en begroette
de laatste telg
vrolijk.

Zij zal als enige de
familienaam
voortdragen -
een hele eer:
last of a family line.
Onze mooie naam
leeft voort!

De volgende dag
bezoekje aan oma
van moederskant
met de zus en neefje.

Hier ook speciaal:
met dochterlief erbij
krijgen we
een viergeslacht.

Nou nou
het kan niet op:
familiegewijs
zit het allemaal goed!

En die lieve dreumes
van mijn zus?
Die krijgt er straks
een bondgenootje bij
in de kattenkwaderij.

Vroedmevrouwen

Op yogales
werd ik overtuigd
ik ga aan de vroedvrouw!

Een korte zoektocht
op tinternet
bracht me bij
La Madrugada
een praktijk
die op de website
alvast nauw aansloot
bij wat ik vind en wil.

Ook in het echt!
Kennismaking
was heel prettig
en geruststellend:
ik ben in goede handen!

De buik werd gemeten
het hartje gehoord
en omdat mijn buik
klein en compact is
kan je de baby
heel goed voelen liggen.

Ik kreeg inzicht in de
diverse onderdelen:
links de rug,
die bol zijn de billetjes
en rechts trappelen voetjes
hoofdje netjes
richting zwaartekracht
gekeerd.

Het helpt de bewegingen
te begrijpen
want die zijn er veel!

Weer een zorg minder:
ze staan me bij
tijdens de arbeid thuis
en rijden me naar
het ziekenhuis
als het bijna zover is.

Precies zoals ik het wil.

Bolle buik week 29

Baby
draait olijk rond
stampt met de voetjes
op de eh… grond
reageert soms op mijn hand
kan ik soms zien bewegen
komt steeds vaker
tegen mijn hand rusten.

Mama
geniet van de beweging
(meestal)
dromerig, verstrooid
maar ook
erge hoofdpijn
en onderrugpijn.
Ook weer meer moe.
Om 4-5u 's nachts honger-
plus piekeruurtje.

Dementie

Een warhoofd
ben ik altijd al geweest.
Dromer.
Verstrooide professor.
Een hoofd propvol
chaos en gedachten
ongestructureerd.

Met ouder worden
betert dat niet
je vindt hoogstens
een paar trukjes
om ermee om te gaan.
Maar
hoe meer aan mijn hoofd
hoe erger het wordt.

Opruimen, huishouden,
het zijn lastige taken
die concentratie vergen
anders eindig ik
met nog meer
rommel en chaos.
Erg frustrerend.

En ja
het was me opgevallen.
De laatste maanden
nam het toe
mijn hoofd is elders.
In de wolken
of ver daar voorbij.

Een telefoon en koelkast
vol lijstjes
en toch vergeten
dat ik lijstje heb…

Een kop vol pluis.
En sinds ik weet
dat er een baby'tje
mijn hersens wegvreet
en al mijn aandacht
opslorpt,
valt het op
dat taken voor die baby
probleemloos
worden uitgevoerd.
Dát onthou ik wel.

Maar op mijn werk
en overal daarbuiten
lijk ik wel dement.

Tunnelvisie
heet dat schijnt.
Als actievoerder tegen
Wapper, Lange
ken ik dat maar al te goed.
Bam tegen BAM.

Eh…
waar wou ik hiermee
ook alweer naartoe?
Geen idee.
Het komt wel weer terug.

Of niet.

Wiebelgat

Vannacht weer eens
wakker geworden
rond vijf uur
- het zal
mijn ritme worden.

De laatste dagen
voel ik mijn kleintje
veel duidelijker,
ook langs de buitenkant.

Dus heb ik een dik uur
liggen genieten
van de beweging
en het harde plekje
aaiend
waar ik het hoofdje
of rugje of poepke
schat.
Wat zich overigens
best regelmatig
verplaatst.

Ze is duidelijk
zo'n wiebelgat
als haar moeder.

Geen zitvlees.
Ik voorspel
de schoolrapporten
alvast.

Confrontatie in mineur

En dan zit ik
als alleenstaande
tussen andere
bolle buiken
op de yogales.

Vandaag: partnerles.
Achter elke mama
zit een glimmende papa,
giechelend van onwennigheid.

En dus ben ik bereidwillig
het voorbeeldmeisje
waarop de lesgeefster voordoet
en ik vind het prima.

Tot die ene oefening
per twee.
Een heel intieme.
Die alleen liggen doen
geeft me plots
een nat gezicht...

Dit was de eerste keer
dat ik echt besefte
dat ik er alleen voor sta.
Eenzaamheid
kan venijnig prikken soms.

Heel even confrontatie
in mineur.

Maar even later,
de tranen opgedroogd.
Denkend aan al die mama's
die je kent
die het ook alleen rooien.
En het toch
verdomdje goed doen.

Bovendien
bén ik niet alleen.
Met al die schatten
rondom mij.
En dat ene schatje
aan mijn binnenkant.

En dus weer
vol goede moed
die buik vooruit.

Me and my baby
we komen er wel!

Nestdrang

Ja het slaat toe.

Nestdrang. 

Verbouwingen 

die ik al 3 jaar uitstel

moeten nu. 

Liefst gisteren. 

Schilderwerken 

met NOG vrolijker thema's.

Roze met bloemetjes

en vogeltjes was het al.

Het wordt alleen maar erger. 

Nu mag het. 

Straks schudt niemand 

nog het hoofd,

maar denkt 

"wat een leuk huis 

voor kindjes!" 

Maar dat was het 

voor de mama ook al.

En kasten. 

Echte. Met deuren.

En laden.

En liefst veel.

Want dank zij 

vrienden, familie  

en rommelmarkten

groeit de berg 

babyspulletjes al gestaag...

Status update

Het is bijzonder
hoe snel je
een nieuwe status krijgt
zo gauw je buik
je borsten voorbij steekt.

Mensen zijn aardig
hebben die vragende blik
die je glimlachend
beantwoordt.
Zelfs pubers op de tram
excuseren zich
voor hun wild gedrag.
En die extra appel
bij de Marrokaan?
Mefrauw, ies gratis, fan mij!
Voor kindje!

Ook onder vriendinnen
collega's, familie
gaan de gesprekken
over iets anders nu.
Er wordt gegiecheld
gegniffeld, verzucht.
Het geheime genootschap
der moeders.
Daar hoor je ineens bij.
Welkom.
Lidmaatschap for life.

Hebben moeders ook
een secret handshake?
Zou wel cool zijn.

Week achtentwintig

Volgens mijn uberhippe
aaifoon aftel-app
ga ik nu week 28 in.

Kenmerkend is
dat de baby nu
goed kan horen.

Wat op zich een
vreemde gedachte is.

Ik heb dus steeds publiek
voor mijn vals gekweel
en inmezelfgepraat...

Bolle buik week 27

Kwaaltjes

Nu ik weet waar
ze vandaan komen
ben ik al heel wat
toleranter
voor de kwaaltjes allerlei.

Ook al kunnen mijn benen
stilaan concurreren
met een kaartenkamer
van een krijgsheer.

Ook al val ik soms in slaap
waar ik zit of lig of sta.
Behalve dan
na 5u 's ochtends.

Ook al heb ik al weken
na een inspanning
geen adem meer.

Ook al gaat eten lastig
en heb ik zelden honger.
Behalve dan
om 5u 's ochtends.

Dus wurm ik braaf
de schijf van vijf
doorheen de dag
naar binnen,
hopend dat
mijn arme maag
er rustig onder blijft.
Of geen trapjes krijgt.

Ook al is de beweging 
niet constant fijn
als een uitzinnig
vrolijke baby
mijn organen
als boksbal gebruikt,
bijvoorbeeld.
(En dat schijnt
alleen maar
erger te worden).

En ook al zal
een plotse niesbui
nooit meer hetzelfde zijn...

Opluchting

Plof in de zetel.

Opgelucht.
Het dringendste 

is geregeld.

Kreeg goed nieuws
uit het opvangfront
(bammetje zijn
heeft voordelen)!
De belangrijkste mensen
zijn ingelicht.
De mails en reacties
zijn hartverwarmend!

De traankanalen
kregen het zwaar.

De glim(lach)spieren
overigens ook.

Nu dus tijd 

voor zwanger zijn!

Zondag is mijn moeder
komen helpen
de nesteldrang slaat toe
en nu ben ik nog mobiel
en energiek (genoeg).

Veel om over na te denken
hoe babyproof ik mijn huis?
Wat doe ik met mijn twee
wandelende haarballen?
Etc.

En ja: ik moet me intomen.
Fratsen als zetels halen bij Ikea 

vorige maand

zijn even verleden tijd.

(Al roep ik ter verdediging
dat ik bij deze kunstvertoning
vooral 

zwaartekracht en
fysica liet werken
aangezien ik al tijden
bij het minste
buiten adem ben)

Ik zal moeten leren
om hulp vragen…

Maar laat mijn eerste volzin
als peuter nu zijn geweest:
“Ik kan dat zelf!”

Dat wordt een harde noot.

Emotionele golven

Gisteren ben ik naar de eerste zwangerschapscursus geweest. "Introductie op het zwanger zijn". Je verzint het niet... Maar een heel nuttige bijeenkomst, waar ik toch nog enkele nieuwe dingen heb bijgeleerd.

Een stukje ging over de emotionele storm die je als zwangere meemaakt. De twijfels, de angst, paniek: "Ga ik het wel goed doen? Ben ik hier klaar voor?" Het soms irrationele perfectionisme dat de kop opsteekt, de voor de buitenwereld belachelijke manies en obsessies over voedsel, hygiëne - dingen die ik ook altijd eerder lachwekkend en vertederend vond als nuttig.

Nu ben ik bijna zes maanden onbewust zwanger geweest.
Vannacht heb ik lang wakker gelegen en daarover nagedacht.

Ik heb die storm ook doorgemaakt en zit er zelfs nog middenin. Al was de invulling misschien iets  anders. Het onderwerp was niet zwanger zijn of een toekomstig kindje en de bijhorende verantwoordelijkheden, want dat wist ik niet. Het was wel mijn rol in dit leven en mijn huidige plek op deze planeet. Het gevoel op een kruispunt te staan en geen richting kunnen kiezen.

Verdriet uit het verleden laaide weer keihard op. Ik heb vier jaar geleden een zeer zware tijd doorgemaakt, met een erg triest dieptepunt. De jaren daarna waren gedrenkt in rouw en wederopbouw. Langzaam weer uit een emotionele put kruipen heeft tijd nodig. Maar het was gelukt.

Hier heb ik de laatste maanden zeer veel over nagedacht. Ik heb een paar zwarte periodes in mijn leven meegemaakt, tijdens mijn studies, bv. Om over mijn soms gitzwarte puberteit maar te zwijgen. En telkens stond er 1 ding centraal: "Wat is mijn functie hier? Wat doe ik hier? Hoe geef ik mijn  toekomst zin? Wat WIL ik eigenlijk?"

En telkens kwam het antwoord uit onverwachte hoek. Werd ik opgetild op een golf en liet ik me meedrijven. Een nieuwe vriendschap, liefde, een gebeurtenis rondom mij... Wat me telkens noodgedwongen op nieuwe sporen zette, waar ik met groot plezier en enthousiasme op verder reed.

Afgelopen maanden zat ik ook in een dergelijke crisis. Ik stak het op mijn leeftijd: de tweede helft van de dertig. Tam 4 nadert en ik heb nog niets echt wezenlijks gedaan met dit leven. Voor het eerst was mijn verjaardag echt confronterend.

Mijn reis naar Thailand in mei werd al lichtjes overschaduwd door gepieker in die richting, gelukkig niet al te erg, maar ik voelde dat ik niet echt super in mijn licht gebruinde vel zat. Ook lichamelijk niet. Maar ik ging ervan uit dat dat het effect is dat alleen reizen op je heeft. Naast het beleven van geweldige en leuke avonturen is het ook een periode van introspectie, ver weg van de dingen die je normaal dagelijks bezighouden.

Maar het ergste was toen ik terug thuis kwam. Ik belandde in een regelrechte depressie. Opstaan kostte me moeite, huilende uren werden legio. Ik haatte mijn job en begon mijn leven te zien als een lege ballon die maar wat doelloos in de lucht dwarrelde. En tegelijkertijd was ik verlamd, dodelijk vermoeid en energieloos. Na het nemen van ijzer- en vitaminetabletten ging het al beter, maar het is nooit echt helemaal weggegaan. Veel ups, maar ook een paar flinke downs.

Ook mijn rol als potentiële moeder en vrouw werd steeds vaker onderdeel van mijn gedachtenstorm. Zou het me ooit gegund zijn? Waarom vond ik geen lief? Vorige zomer moest ik de vrijers van mij afslaan, deze zomer leek het wel of ik onzichtbaar was voor het mannelijk geslacht. Een vriendin zei me toen: "je staat er ook niet voor open. Ik zie hier tien mannen naar jou kijken en je ziet het geeneens!"

Dus toen ik het nieuws kreeg dat ik zwanger was viel ook deze puzzel op zijn plaats: onbewust wist ik al lang dat ik zwanger was. Het drong alleen niet door naar dat bewuste niveau. Uit angst teleurgesteld te worden verdrong ik spontane gedachten als "ben ik nu toch niet stiekem zwanger?"
Ik heb signalen te over gekregen, maar heb blijkbaar besloten om ze te negeren. Dat is nu zo, kan het niet meer veranderen. Daar kan ik nog mee leven.

Ik vind het zelfs heel boeiend om nu vast te stellen dat die emotionele storm dus blijkbaar niet voortvloeit uit louter angst voor het moederschap, het is een dieper mechanisme dat je voorbereidt op een nieuwe status, een nieuwe golf in je leven die je meevoert naar weer nieuwe en onbekende oorden.

En nu is die nieuwe status voor mij bekend. Moeder. Deel van het grotere geheel van leven ontvangen en doorgeven.

En dat is precies wat het moest zijn voor mij. Dit is mijn nieuwe spoor waar ik me nu heb op gezet. En wie weet waar dat me nog allemaal naartoe brengt...

Giermomentje

En dan lig ik op de zetel
en ineens
een heel bizar gevoel
als een spierkramp
zonder pijn.
Veel beweging!

Trui omhoog
en plots is de buik
geen statische bol meer
maar trekt helemaal opzij
en ploft weer terug.

En je lacht luidop
en het gebeurt weer
en nog een keer!
Gieren!

Dit is zoooo grappig :)

Voor mijn heldinnen en helden

Waar ik het wel moeilijk mee heb
is het feit dat ik zovelen ken
bij wie zwanger worden
of kinderen krijgen
GEEN evidentie is.

Ik begrijp heel goed
dat mijn gelukzalige
glimlach
en mijn hele verhaal
een doodsteek
in het hart moeten zijn.

Mijn grootste angst
was zelf geen moeder
kunnen worden.

En nu komt het als vanzelf.

Mijn situatie is
een nachtmerrie voor velen
voor mij is het een
droomscenario.
De hoofdprijs
in de loterij.

Dus lieve mama's
en papa's
bij wie het mis ging
of heel moeilijk...

Ik denk ook aan jullie
heel vaak zelfs
en buig nederig het
blozende hoofd.

Vergeef me
mijn enthousiasme
en laat mijn verhaal
een sprankje good karma
betekenen.

Dikke kus.
Jullie zijn mijn heldinnen en helden!

Van de daken!

Nu ik weet dat het gezond is
mag het van de daken.
Per telefoon of per e-mail.

Niet alleen uit moedertrots
maar ook zeer praktisch:
straks kan ik die bult
niet langer verstoppen
en dan is de wereld liefst
al op de hoogte.

Ook wil ik zoveel mogelijk info
en wie zijn betere bronnen
dan de moeders
en zwangeren
uit mijn omgeving?

De reacties
gelukkig
hartverwarmend.
Grappig ook.
Wat een verhaal!
Ja het is er eentje
voor op familiefeesten...
"Joke vertel nog eens van hoe
ons nichtje geboren werd?"

Het moest zo zijn,
Joke is een verhalenvat.
Mijn rol op dees planeet.

Uur van de waarheid

Tot nu had de praktische modus
het vooral overgenomen.

Maar toen sloegen
de zenuwen toch toe.
Met mijn moeder dinsdagavond
naar Mortsel.
Naar de poezendokter.

Mijn verhaal werd verteld
en ik mocht gaan zitten.
We zullen eens kijken!

Ik bleef er redelijk nuchter onder
het enige wat ik wilde horen was
"het lijkt 100% gezond".

Er werd echogewijs
ingezoomd.
De 20 weken echo, zoals dat heet.
Hersentjes volgroeid,
hartje (klopperdeklop) perfect.
en een vol blaasje.
Huh?
Plast dat al?
In mij?
Dat vertellen
die bollebuikvriendinnen
er nooit bij!

Mooi ruggetje,
buikje gesloten
gehemeltje ook
al verstopt het prutske
het snoetje
achter een handje en armpje.

Ik geloofde de gynaecoloog
op haar woord,
ik zag het allemaal niet zo duidelijk.
Heel even de 3D echo op
He ja, dat is een handje
en een gesloten oogje.
Zo lief!

Metingen zeiden:
je bent 26 weken ver
en het babietje is 33 cm
en weegt 950 gram.
Helemaal gemiddeld.

ZO GROOT???
Wow. Even slikken.
Waar zit dat dan?
Ver naar achter, blijkbaar...
De stiekemerd.

Enneh,
wil je het geslacht weten?
Jaren riep ik
"dat moet een verrassing blijven!"
Maar nu?
Van de seconde dat ik wist
dat ik zwanger was
vond ik
dat het een meisje was.
Nu wou ik bevestiging,
of een reden
om aan een jongen
te wennen.

Het is...
een flinke meid!!!
Overduidelijk een meisje.
Weer geloofde ik
het allemaal direct.
Dat klopte gewoon.
Mijn kleine PrutseMie.

De gynaecoloog
bleef erg nuchter.

Op al mijn vragen
over mijn liederlijke
eerste maanden
mijn reis naar Thailand
medicatie allerlei
drank en saffen
onregelmatig slapen...
antwoordde ze met een glimlach.

Het is allemaal goed gekomen, toch?
Het is duidelijk een sterke baby.
Goeie raad:
"wees nu gewoon zwanger
en leef vanaf nu gezond
en volg je instinct.
Dat ging tot hiertoe prima.
Oh ja,
en proficiat!"

Een beetje verweesd
maar dolblij
ging ik eten met de oma
en de opa kwam erbij
het eerste kadootje werd
overhandigd
en traantjes weggeslikt.

En mijn pa grijnsde
bij het idee
dat ik nu ook een
dochter krijg
die mij de komende 20 jaar
grijs haar zal bezorgen
net als ik
bij hem heb gedaan.

Een dochter begot.
Het begint echt te worden.
Mijn kleine meid!

De bal begint te rollen

Wat een mooie zonnige
nazomerdag.

Voormiddag weer informeren
inschrijven bij
onthaalmoeders
boeken en websites
verslinden.

Namiddag naar de crèche
achter de hoek
inschrijven...
Wachttijden van een jaar.
Dat belooft.
Maar als bammetje
krijg je voorrang.
Toch een voordeel!

De kraamvogel daarna.
Eigenlijk gesloten,
maar de lieve stagiaire
stond me graag te woord.
Weer information
overload.
Laat maar komen.

Mijn eerste cursus
op vrijdag vastgelegd.

De bal is serieus
aan het rollen...

In gang schieten

Vandaag was ingangschietdag.
Praktische modus.
Daar ben ik goed in.
(in dingen starten,
ze afmaken iets minder)

Instanties gebeld.
Wat met moederschapsverlof?
Wat met eigen zaak?
Waar me aanmelden?
Verzekeringen?

Het valt me op
hoe gemakkelijk ik nu
beslissingen neem.

Motor? Schorsen en stallen.
Eigen zaak? Houden.
Solliciteren? Hou es op.
Katten?
Eh... dat is een lastigere.
Nee, die blijven natuurlijk.

Dan de straat op.
Naar de mutuwaliteit.
Informatie!
Dompel mij onder!
Met een caddie vol brochures
en een fruitshake in de hand
even langs de Hema.

Een borstvoedingsworst.
Had ik zelf al 100x getipt
aan aanstaande mama's
nu wil ik er zelf één!

Dromen bij al die leuke designtjes
die ik eigenlijk stiekem
al heel lang voor mezelf wou.

Nu en dan zal ik
me er wel eentje kado doen
tegen dat Pruts groot is
is de mode weer anders
en dit vind ik nu gewoon leuk!

Op de tram.
Stond die mevrouw
nu echt op voor mij?
Aai over de bult.
Trots.
Hihi.
Goedkeurende prutteltjes
uit de voorsteven.

Bekaf in de zetel geploft
brochures lezen
mamaforums bekijken
websites verzamelen
proberen het hoofd op hold
te zetten,
een onmogelijke taak.

Maar die worst?
Wat een aanwinst!!!
Zalig.

Oma en opa

Mijn ouders hebben een winkel.
En een druk sociaal leven.
Daardoor waren ze zaterdag
niet beschikbaar voor De Mededeling.
Eigenlijk goed,
want ik moet zelf ook nog even wennen. 

Maar deze ochtend trok ik
naar mijn ouderlijk nest.
Voor een verwenontbijt.
Onaangekondigd,
want zo doet een Joke dat.
Mama papa zet u.
Zet rond Kerstmis maar een stoeltje bij.
Huh?

Grote ogen, tranen, zuchten, blij.
"Kunt gij nu nooit eens normaal doen?"
Oma en opa voor de tweede keer.
Mijn neefje krijgt er een speelkameraadje bij.
De pas ingerichte kinderkamer
zal nog vaker bezet zijn. 

Bezorgdheid ook natuurlijk.
De hele zwik vragen:
wat ga je doen met je job, en je eigen zaak,
ga je het financieel redden?
Gaat het gezond zijn? 

“En we maakten er nog grapjes over:
ge waart dikker geworden,
vooral uwen buik.”

Mama, eh oma,
ga jij mee naar de eerste echo dinsdag?
Ja natuurlijk!

De rest van de zondag verliep in harmonie
op Zuiderzinnen.
Met vele vrienden
waarvan sommigen het al wisten,
de meesten nog niet. 

Ik herken ondertussen
diverse signalen uit de buik.
Die mag trouwens eindelijk
vooruit gestoken worden.
Geen schaamte meer.
Niet langer krampachtig
intrekken en verstoppen.

Ik voel omdraaien, spelen, protest.
Maar geen idee hoe groot,
waar, welke positie...
Ineens een felle aandrang
om naar toilet te gaan.
Dat is vast  een welgemikt voetje?

Heel raar.
Onwijs onwezenlijk.

Maar wel heel leuk! 

Ik praat ook voortdurend met de bult.
En aaien.
Ik word aardig voor mezelf!

Project Pruts. 

Ja... en wat nu?

Ja. Wat nu he? 

Een storm aan gedachten. Lijstjes lijstjes lijstjes. Alles waar ik aan dacht werd opgeschreven. No time to lose, want een snelle berekening deed me vermoeden dat mijn spruitje er nog dit jaar zou zijn! 

Mijn zus was me gisteren al komen bezoeken, het eerste bavetje ligt al te pronken op de zetel en ik heb al een hele zak met zwangerschapskleren gekregen. Modieuze tenten die mij straks ook zullen passen...

En uiteraard heb ik de hele nacht liggen woelen, want ja: ineens heb je het door dat die krampen van gisteren vandaag voetjes zijn. Of handjes. Dat je stampjes krijgt als je op je buik wil draaien. Overweldigend en gek...

En ZOOOVEEL te doen! Maar in de eerste plaats: rustig aan doen, Jo!

Ik heb een knop in mijn hoofd. Een hele handige. Ik noem het de pragmaknop. Moeilijkheden? Grote problemen? Splits ze op in kleine probleempjes en los ze 1 voor 1 op.  Nu ja, in de mate dat het mogelijk is met mijn chaoshoofd... Dus ging ik weer lijsten. Maandag en dinsdag zouden regeldagen worden. Dokter om een briefje vragen. Hoppa: vooruit met die geit!

En ik nam me voor dit weekend wel rustig aan te doen. Een zonnige middag in het park. Even bekomen van de schrik. Maar geen cava of pintjes! Die heb ik genoeg gehad de laatste tijd. En dat pakje sigaretten? Weg ermee!

Ik kon het natuurlijk niet verzwijgen.
En eigenlijk maar goed. Nadat een paar vriendinnen waren bekomen van de eerste verbazing, de monden weer dichtgeklapt waren en hun eerste schok verdronken in wat alcohol, werd ik ondergedompeld in warme veren van moederkloekerij.  Overstelpt met goeie raad, praktische tips en knuffels.

Oh, wat had ik dat nodig!

De tweede nacht was rustiger, de paniek al een beetje weggeëbt.
De bult werd ingemasseerd met olie en de zachte bonkjes uit mijn buik deden vermoeden dat het deugd deed aan het kleintje. Ook 's nachts nu en dan een bewegingssalvo uit het vooronder. Dat belooft voor straks...

Ja man... zo raar... een levend mensje in mij! 

Tja... hoe begin je hieraan?

Bij het begin. Dat vooral.

Dat het een verrassing was staat buiten kijf. En ja... ik had het moeten zien. Wellicht wel. Maar als je er niet op voorbereid bent, zie je de signalen niet. Tenminste, je geeft ze een andere interpretatie.

Misselijkheid? Ik reed toen met een motor door tropisch Thailand bij temperaturen die nooit onder de 40 graden gingen. In een land waar het altijd ruikt naar platgekookte rijst en vissaus. Bovendien was ik op reis vertrokken met een lichte maagontsteking...

Die maagontsteking werd veel pijnlijker na de reis. En moe dat ik was. En depressief. Ik kwam thuis van de geweldigste reis in jaren en kon er geeneens op een leuke manier op terugkijken. Mijn huisarts nam bloed en stelde een aantal tekorten vast en een paar afwijkingen. Laat eens een gastroscopie nemen. Neem medicatie en vitaminen. Zo gezegd...

Het ging snel weer wat beter maar het aantal kwaaltjes nam toe. Watervoeten, buikpijn, stemmingswisselingen… Een andere dokter nam weer bloed. "Ik test jou op alles", zei ze nog. Weer vanalles afwijkend, weer een vitaminekuur en “hou het in de gaten”.

De ongerustheid nam toe, waarom vinden ze niks concreets? Ik voelde me niet zoals ik me hoorde te voelen.

De derde dokter sprak ik in het park. Zij vond het verhaal toch abnormaal en onderzocht me zelf nog eens.  Darm- en maagklachten namen ondertussen erg toe. Op zich niks ernstigs, maar een erg opgezwollen buik en continue spasmen. Ik was ook aan het bijkomen, ondanks dat ik door die klachten een gezond voedingspatroon had aangenomen. De schijf van vijf, hoofdzakelijk vegetarisch. Als klap op de vuurpijl was ik ook al een tijdje niet meer ongesteld geweest. Had ik mijn Nuvaring wel straffeloos drie maanden mogen doornemen? Het tobben nam ernstige vormen aan.

Toen kreeg ik het telefoontje dat me compleet wakker schudde. Geen tropische ziekte. Geen schildklierafwijking. Geen maagdarmontsteking. Gewoon. Heel evident.

R e a d   t h e   f u c k i n g   s i g n a l s !

En HOE werd ik wakker. Ik stond op als een nonchalante vrijgezel zonder echt doel in haar leven, nog maar eens op een kruispunt van nieuwe jobs en ‘wat gaan we weer eens doen om ons te vermaken?’

En ik ging slapen als mama. Boordevol toekomst, met angsten, hoop en vooral: verwarring.