dat ik ongerust wordt
over dingen
waar ik nooit bij stilstond.
En ook niet bij WIL
stilstaan.
Omdat het belachelijk is.
Groepjes drukke jongens
-waar ik woon
iets heel gewoon-
daar gaat ineens
een dreiging van uit.
In de auto stappen:
dat geluid is raar...
straks loopt iets vast!
Terwijl ik die auto
beter ken dan wie
dan ook.
Ook rijden is de hel,
overal duiken
ongelukken op…
Vrachtwagens
worden monsters.
Zelfs mijn twee trappen
die ik dagelijks
100x neem
kijken mij dreigend aan
en lijken plots
veel gladder
dan die antislipvernis
beloofde….
Ik betrap me erop
ingrediënten te lezen
op verpakkingen.
En dat soort dingen.
Angstdromen ook.
Maar die
heb ik wel vaker:
de nachten van
een skiverlof
zijn gevuld
met ski-ongevallen.
Een uitdagende motorrit
doe ik 's nachts
nog eens over
maar met veel
zwaartekracht dit keer.
Die dromen lijken me
normaal nu:
een kindje krijgen
is ook overweldigend.
Het in een droom beleven
helpt aanzienlijk
om ermee om te gaan.
Dromen is goed.
Maar die angst overdag?
Daar wil ik vanaf.
Dat is contraproductief
en zorgt enkel
voor onnodige stress.
Ook niet goed voor baby.
Oh zo herkenbaar, en het ergste is: dat gevoel duurt nog wel eventjes... Tja, we voelen ons -als echte moederkloeken- verantwoordelijk hé ;-) Nu ja, het gevoel is één ding, ernaar handelen iets anders. Ik probeer er zo weinig mogelijk aan toe te geven.
BeantwoordenVerwijderenLiesbeth: dat ben ik dus ook van plan. Anders hebt ge geen leven! Ben al blij dat ik me ervan bewust ben, ik ken vrouwen die dat heel erg hebben en het glashard ontkennen haha!
BeantwoordenVerwijderenNog zo'n leuke trouwens: de laatste dagen zie ik in elke jonge gast een potentiële buikstamper. Echt debiel!
BeantwoordenVerwijderen