Pagina's

maandag 31 januari 2011

Rosa week 4 - wakkere baby

Rosa

drinkt steeds beter
en iets vaker
van de borst
al duurt het erg lang
en valt ze vaak
in slaap.
Krijgt nog flesjes bij
want heeft honger
als een veulen.

Krijgt last van reflux
en mama
vermoedt spruw
wat door de kinderarts
wordt ontkend.

Tegen de reflux
krijgt ze een fles.
Die na 1x proberen
achter slot
en grendel moet.
Zo vies.
Eikebah.

Wordt ook
wakkerder
en alerter,
langer wakker
tussen voedingen door.
Trekt veel snoetjes
elke dag een nieuw.
Glimlacht zelfs
al is het eerder
een reflex.

Groeit enorm.
Volgens kinderarts
tegen de bovencurve.
Rozeke
reuzeke...

Mama

Krijgt weer wat vat
op haar oude leven
administratie,
solliciteren,
uitstapjes,
shoppen,
naar de zaterdagmarkt
in het zonnetje…

En dochterlief
gaat braafjes mee
en geniet
in roze stiltes.

Schrikt zich half dood
als plots
een politiemacht
op haar slaapkamer staat.
Na een inbraak
in haar huis.
Gelukkig niks weg.

Behalve alle moed.

Met een bang hartje
wordt voortaan
met de deur op slot
geslapen...

maandag 24 januari 2011

Rosa week 3 - samen buiten


En dan heb je
een weekend gecocoond
vel op vel
in bed
melkproductie opdrijven.

Maar dan is mama
het een beetje zat.
Moet dringend weg.
Uit huis.
Na dagen samen
in het kleine wereldje
van het nest.

Draagdoek aan
baby erin
voorzichtig naar de winkel
en later die week
naar een koffiebar.
Met een vriendin.

Of een dag shoppen
met de oma.
Iets gaan eten
met vrienden
in een echt
restaurant.
Lekker.

Feestje bij Rosa's
overgrootmoeder.

De buitenwereld
bevalt Rosa prima.

En mama
heeft haar vrijheid terug.

In goed gezelschap.

zondag 23 januari 2011

Razend

Razende Rosa.
Zo noem ik haar wel eens.
Want ze gaat crescendo.
Heel even preutelen
en dan meteen de huilbui.
Die naadloos overgaat in krijsen.

En sinds een paar dagen
echte razernij.
Driftaanvallen.
Krijsen gaat gepaard
met grommen
wild maaiende armpjes,
een boxer waardig.
Het lijfje gestrekt
als Tante Sidonie
tijdens een zenuwtoeval
(maar een mosterdbad
helpt hier niet).

Maar even snel als het kwam
gaat het ook weer over.

Tenminste als er aan
basisbehoeften
voldaan wordt.
En snel! :)

Slaap

En dan slaapt ze.
Uitgeput van het eten.
Comazuipen.
Volledige overgave
aan Klaas Vaak.

Op schoot bij mama.
Op mijn schouder,
de slab op half zeven.
In het grote bed
in mijn armen.
In de draagdoek.

En het enige wat ik kan doen
is staren en genieten.
Van dit slapend wondertje.
Dat duizend kusjes krijgt
of aaikes door de haartjes.

En alle krijspartijen
zijn direct vergeten.

dinsdag 18 januari 2011

Kentering?

En dan zet je je verhaal
op 9maanden.com
en krijgt ongelooflijk veel
reacties en verhalen.
Zo herkenbaar.

Je leest grotere horror
en toch mama's die 
het hebben gehaald.
Dat geeft moed.

Voor de allerlaatste poging.
De allesofnietsmarathon.
Relactatie. 

Rosa aan de borst, 
wanneer ze maar vraagt.
Bijvoeden afbouwen.
Huid-op-huidcontact.
Veel rust. 
Samen zetel of bed in dus.

Na twee dagen "tetteren"
-waarvan de eerste dag
de regelrechte hel, 
absolute uitputtingsslag,  
maar de tweede zalig, 
lekker bloot liggen suffen in bed-
kan ik spreken van succes!!!

Rosa drinkt steeds vlotter
bijvoeden wordt steeds minder
kolven gaat veel vlotter
en moeder en dochter
zijn duidelijk 
dik content.
En weer uitgeruster. 

Gisteren geen huiluurtje.
Geen gekrijs. 
En mama kan nu
super genieten
van de duizend snoeten
die dat meisje trekt.

Of gieren wanneer Roosje schrikt
en die armpjes wijd open gaan.
Hilarisch!

maandag 17 januari 2011

Verbinding verbroken

En dan kijk je op de klok
en je beseft dat
exact twee weken geleden
mijn lieve Roosje
ter wereld kwam.

Haar eerste weentje deed,
en kennis kwam maken.
Mij aankeek met karbonkels.

En net nu
valt het stompje navelstreng eraf.

De verbinding nu echt verbroken.

zondag 16 januari 2011

Rosa week 2 - de melkweg

 Rosa

is een beetje
ondervoed
en afgevallen.
Krijgt dus extra
flesjesvoeding.
En groeit.

Flink zelfs.
Eindelijk volle luiers.
Zoals dat hoort.
Saffraankleurig.
Met projectielkracht ultra:
Racekak Rosa.


Krijgt bezoek.
Veel bezoek.
Slaapt voornamelijk.
In de box,
op de zetel,
bij mama in bed.
Super gezellig!
Veel beter
dan die kliniek.

Ook bademmer
Tummy Tub
valt goed
in de smaak.

Wordt op vrijdag
keurig aangegeven
in Mortsel:
niet langer
een sans-papierke.



Mama

sukkelt
met de borstvoeding;
kolft en legt aan
en geeft kunstvoeding bij
en is twee uur per drie
met voeden bezig.
Een moordend ritme.

Wordt gelukkig
bijgestaan
door Eefje,
een gouden
kraamhulp.
Zoekt haar ritme
krijgt bijstand van
vroedvrouw Krisje
die meedenkt
aan een voedingspatroon.

neemt op het einde
van week 2
een drastische maatregel,
gevonden op tinternet:
twee dagen bed in
of zetelhangen
baby permanent aan borst…
Het heeft gewerkt.
Redelijk toch.

Ontdekt de kracht
en het gemak
van de draagdoek.
Als ze hem omkrijgt,
dat is.

zaterdag 15 januari 2011

Borstvoeding, hemel of hel?

Nadat ik net weer een potje van 60 ml moeizaam gekolfde melk heb omgestoten, besluit ik om het kolfapparaat even aan de kant te schuiven en mijn groeiende frustratie even neer te schrijven. De Nutrilon zal de volgende maaltijd wel opvangen.

Het begon al verkeerd. Huid- op huidcontact direct na de geboorte was molton- op poncontact. Een uur later stonden twee vroedvrouwen aan mijn borsten te melken omdat Roosje geen colostrum aan mijn tepels ontlokt kreeg binnen een voor hen aanvaardbare termijn. Dat scenario bleef. Trekken, duwen, alle soorten houdingen... alles om de nectar te onlokken aan moeders borst. Baby zelf bleek niet goed te zuigen, mama legde niet goed aan,…. Niet erg, klonk het, probeer het eens met een tepelhoedje.

De tweede nacht in de kraamkliniek was hels. Gelukkig kon de nachtvroedvrouw me kalmeren, Roosje kreeg een flesje bij en werd weer de zoete kalme baby die ze doorheen de dag was, tot ze tegen de avond was veranderd in een hongerig weerwolfje dat mijn borsten luid jankend aanviel.

Nacht drie kwamen ze Wolverientje zelfs een paar uur weghalen, om mama rust te gunnen. Want mama zat aan de kolf. En aan de borstvoeding. En werd moe. Moeder. Moest. Eten werd binnengebracht en weer weggehaald, verpleegsters liepen af en aan: wassen? Spoelen? Badje? Graag, maar ik moet mijn dochter nog voeren. En ik heb nog niet genoeg melk! Kolfkolfkolf.

De druk steeg en ik werd gestresster en gesresster. En dan ga je letterlijk van je melk. Overdag kwam de lactatiedeskundige van het ziekenhuis: dochterlief hangt prima aan de borst hoor, laat het kolven maar, leg haar gewoon 30 mintuten aan elke borst, verwissel desnoods halverwege een keer van kant. En zo had elke verpleegster en vroedvrouw wel haar mening, maar niemand bleef bij me om het eens op te volgen want er was een babyboom: geen tijd. Trekt uw plan.

Roosje viel vrijwel direct in slaap als ze aan de borst werd gelegd. Tenminste als ze het niet uitkrijste, zich boos van mijn borst afduwde terwijl ze probeerde te happen, gewoon omdat ik geen toeschietreflex heb en ze dus heel hard moet werken voor elke druppel voeding. Of als ze mijn tepel niet als bijtring gebruikte...

Tegen de avond had ik telkens een krijsende baby met het droogste mondje denkbaar. "Mijn dochter heeft honger verdomme" schreeuwde ik nog tegen de vroedvrouwen, maar neen, Roosje ligt toch prima aan? Niks mis mee mevrouw, misschien heeft ze krampjes.

De lieve nachtroedvrouw gaf me gelijk: dat kind is ondervoed! Bijvoeding slokte ze naar binnen in no time en zelfs een stuk meer als men mij had verteld dat ze moest hebben! Daarna viel ze tevreden in slaap. Na vier dagen kraamkliniek bleek thuisgekomen dat Roosje inderdaad gewoon veel en veel te weinig melk had gekregen. Mijn eigen voedvrouw kwam aan huis kijken en de hoeveelheid melk opdrijven bleek een succes: Roosje kwam snel wel op haar geboortegewicht en ik stapte over op een schema van vraag en aanbod ipv elke drie uur. Al bleek dochterlief zich wel aan die timing te houden min of meer.

En ondertussen? Ik kolf en kolf en kolf. Ik voed en voed en voed.
Het strenge regime dat de vraag en aanbod met elkaar zou verenigen werkt na 12 dagen nog steeds niet.
Dat bestaat uit: baby aanleggen en borst geven, kwartiertje per kant. Bijvoeden met gekolfde melk of, indien dat niet lukt, poedermelk. Dan kolven. Elk uur een kwartier per borst.
Dat is de theorie. Een schema dat ik samen met mijn vroedvrouw heb opgesteld, en waar ik gemotiveerd aan ben begonnen. En dat elke twee dagen samen geëvalueerd en eventueel bijgestuurd wordt. 

In de praktijk leg ik nog amper aan, omdat het gewoon niet lukken wil. Rosaatje begint meteen te huilen of valt in slaap. Alles behalve drinken. Daarna volgt een voeding uit een flesje. Gekolfde melk. Die altijd NET te weinig blijkt, zodat ik een half uur later toch nog een paar slokken poedermelk aanbiedt aan een steeds luider huilende/brullende/krijsende Roos.

De twee resterende uren (als ik geluk heb dat het zoveel is) tussen de voedingen door hang ik doorgaans een uur aan de kolf om een voldoende hoeveelheid bij elkaar te kolven, en de helft van de tijd lukt dát zelfs niet. Ook een dubbele kolf brengt geen soelaas: na een kwartier komt er geen druppel meer uit. Venkelthee of Piedboeuf bruin ten spijt.

Dus: als ik nog dingen wil doen als eten, koken, baby wassen en naar toilet gaan dan moet er nu en dan een kolfsessie bij inschieten. Zodat ik schipper tussen kunstvoeding en borstvoeding. En langzaamaan een slaaptekort opbouw om U tegen te zeggen. Want ook 's nachts gaat dit schema verder. Voeden, pamper, kolven, uurtje slapen. Voeden, pamper, kolven, uurtje slapen.

Ik geef nog steeds te weinig melk. De productie gaat er niet op vooruit, ondanks de theorie en de toch best brave opvolging van het schema. Behalve nu.
Nu had ik nood dit op te schrijven.

Even een voor- en tegenlijstje.

Voor:
- het is zeer goede voeding. Daar geloof ik oprecht in en dat is de enige echte reden dat ik doorzet.
- Als borstvoeden rechtstreeks ooit nog zou lukken is het ook goedkope, altijd warme en gezonde melk, altijd beschikbaar.

Tegen:
- Drinken aan de borst is nog steeds een heel gedoe, tijdrovend en stresserend en soms zelfs heel erg pijnlijk. Ook voor mijn rug, want als ze al eens netjes drinkt, zit ik net heel verkrampt met mijn minieme A-cup in 1 hand en de baby in de andere. 
Hierdoor begint rechtstreeks voeden meer en meer een utopie te worden. Ik vind er alvast niets aan. En mijn dochter ook niet. Het is allemaal zo prachtig? In de boekjes, ja. 
- Ik moet nog meer eten en drinken als toen ik zwanger was maar ik heb er amper de tijd voor.
- Mamaverwaarlozing. Ik moet bezoek afbellen, heb een voicemailbox propvol onbeantwoorde berichten, etc… Als ik flesvoedende mama's met een partner hoor zeggen dat ze het druk hebben, denk ik "met wat dan?" - wellicht met die dingen die tot vandaag mijn kraamhulp van mij overnam… en die ik vanaf nu OOK nog eens in dat schema moet passen. 
- Kolven is tijdrovend, vervelend. Een baby troosten in haar huiluurtje met 1 hand terwijl de ander aan een machine hangt is niet echt een roze kraamwekenwolk.
- Alles hangt vol melk en ik voel me een melkkoe ;) Boehoooeh cliché - hahaha
- Ik sta er alleen voor. Ik heb niemand die een huilende baby van mij overneemt zodat ik even kan een boterham smeren.

Tot hiertoe hou ik het vol. Blijf er zelfs nog vrolijk onder. Maar het is PUUR op wilskracht… De vraag is enkel: hoe lang hou ik het nog vol?

Mijn eerstvolgende vraag aan mijn vroedvrouw zal zijn: kan ik borstvoeding beperken tot 1 a 2 voedingen per dag? Krijgt Roosje dan toch genoeg antistoffen en vitamines binnen? Van een tevreden, uitgeruste (nu ja) en weldoorvoede mama?

vrijdag 7 januari 2011

Rosa - week 1

Rosa



telt 3 kilo 800
en 52 centimeter
en slaapt de hele dag
(als ze niet eet
of huiltjes presteert).

Wordt voor het
aller
aller
eerst
gebaad
ingebakerd
geknuffeld
gekust
betraand
doorgegeven
aan visite
en heel soms
een beetje vervloekt.
Zoals nacht twee,
toen ze klein
hongerig wolfje
speelde.

Wou slecht eten
van de borst
en kreeg soms
een flesje bij.
Was op einde
van de week
toch een beetje
ondervoed.


Mama


Heeft Rosa
kunnen brengen
op de manier
die ze had gewild.

Geniet elke dag
een beetje meer
van die kleine
vreemdeling
die ze niet echt
plaatsen kan.

"Die is van mij…"
het spookt
bevreemdend
door haar hoofd.

Is ontroerd
verward
blij
gelukkig
moe
soms boos
en enorm gestresst
door de drukte
in de kraamkliniek.
Wassen,
gewassen worden,
eten
maar vooral
eten geven,
kinesist…
het houdt niet op,
en slapen lukt ook niet.

Vertrekt doodmoe
uit het ziekenhuis.

Vindt troost
in haar prachtige
meisje.

Thuisgekomen
loopt ze verloren.
Ritme moet gevonden
worden.
Gelukkig staan
hulptroepen
paraat:
zus, moeder
kraamhulp.

En de vroedvrouw
om de rampzalige
borstvoeding
te begeleiden.

maandag 3 januari 2011

Bevalling

Intake, eerste nacht op de kamer
En dan lig je daar.
Aan de monitor.
Die nog amper contracties vertoont
ook al hebben ze de boel uren geleden
om 4 u 's nachts in gang gezet.
Met een gel.

En dan word je aan een baxter gelegd
want de gel had geen effect.
De arbeidskamer ingerold.
Jammer genoeg niet de luxeversie,
want de aannemer was te laat
met oplevering.
Dus lig je in een cleane kille kamer.

Met de zus erbij wordt het alvast
een vrolijke boel
En dan komen ze de vliezen breken.
Poging nummer één.
Als je dacht dat toucheren pijn deed…
Lukt niet, de vliezen zittten te strak.

Twee uur later
televisie aan op kinderzenders
kan je maar vast wennen.
Maar nog steeds geen echte wee
en dan poging nummer twee.
Pijn nog erger deze keer.

Zucht.
Let's roll!
Baxter op hoger niveau.
De gynaecoloog komt erbij
zij kan met poging drie
de vliezen breken.
Een warme gloed tussen je benen.
Lekker, geen pijn.
En ja hoor:
daar is de eerste wee.
Een krampje.
Grapjes maken: dit is draaglijk.
Je zus lacht. Zij weet beter.

En inderdaad.
Stilaan besef je
dat dit het echte werk is.
Buikkrampen. In een ritme.
Twee of drie felle krampen
en daarna
bouwt het af. Je ademt
zoals geleerd
op de yogales.
yogahoudingen uitproberen
"Duik in de pijn,
aanvaard ze,
adem diep en traag in
blaas de pieken traag weg
met getuite mond. "
Buikkrampen worden zware diarree
worden buikgriep en zo crescendo.
Je krijgt een serie van hetzelfde
tot de pijn wat gewend is
en dan de natuur
er een schepje bij doet…

De vroedvrouw
komt elke 20 minuten
de baxter een beetje meer open zetten.
Zo voorkom je de bekende weeënstorm
die veel vrouwen
doet schreeuwen om verdoving.

Bij 5 centimeter wordt het zwaar.
Een stagiaire komt melden
dat de anaesthesist
huiswaarts gaat: het is nu of nooit.
Twijfel slaat toe
maar je zus
stuurt de juffrouw weg
met de mededeling
dat het niet nodig is
dat jij er om moet vragen.

Dank je zus,
om dat zwak moment
te herkennen en je instructies
uit te voeren.
Pas als ik erom schreeuw,
meermaals en gedecideerd.
Dan pas. Zoals afgesproken.

En het wordt erger.
En erger. Maar draaglijk
mits concentratie
op de adem.
Nu en dan val je
in een minislaapje.
Dope.

Het bad wordt geprobeerd
zus sproeit de buik
lekker warm.
De bal is niks
en hurken ook niet.
Bed wel.

En ondertussen
duik ik in mijn ademhaling.
Très zen.

Zes centimeter, voorbij de helft!
Maar dan begint een storm.
Heel zwaar. Veel pijn,
weinig pauze
tussen de weeën in.

Na een uur denk je
"nog een centimeter per uur,
dat hou ik nooit vol, zo lang!"
De gedachte aan epidurale
komt steeds vaker op.

Tot de vroedvrouw komt
en ze je feliciteert:
nog amper een centimeter.
Nog even. Komop je kan het!

Oh shit… zijn dat persweeën?
Die moet je tegenhouden.
En dat is andere koek!

Elektriek raast door je lijf
en puffend blaas je de
perswee weg
en dan brul je
omdat de natuur het ingeeft.
Een oerbrul. Dat doet deugd.
Bij elke wee.
Sorry mensen!

En je trekt je op
aan dat ding boven het bed,
en tussen de weeën door
val je in slaap.
Endorfines. Heerlijk.

Eventjes toch.
Want daarna weer een brul.

Na drie kwartier
Overleggen, niet evident
rollen ze je naar buiten
de verloskamer in:
het is zover!

Op de verlostafel
zoals de gynae het wou
en ik vind het prima

Vanaf nu
mag ik niet meer brullen
maar wel persen
En duwen.

Maar dat lukt niet.
je drukt op je borstkas
en niet op je buik.
Een vroedvrouw duwt op je buik
en iedereen geeft instructies
je hoofd slaat tilt.

Het lukt niet.
De gynaecoloog knipt:
"zo gaat het
niet lukken, sorry."

Na een uurtje persen
geef je het op.
Geen wee meer te bekennen,
dus val je maar in slaap.

Laat maar.
't zal niet voor vandaag zijn.
Tot plots
je wakker schiet
je een aandrang voelt:

Ze komt!!!
Het oerinstinct komt boven
Je perst uit alle macht
je voelt het wonder komen
je scheurt open
en voelt het hoofdje
een glibberig lijfje
en plots
het heerlijke niets…


Je buik zakt
als een pudding in elkaar.
Je ziet je kindje
en ze wikkelen haar
in een doek
en leggen ze
op je buik.
Hela! Ben jij mijn buikbaby?


Aangename kennismaking:
was jij nu mijn huurder?

Wat ben je schattig!
Dikke lipjes
stralende amandeltjes
van oogjes
een nieuwsgierige blik
en de liefste handjes
en voetjes.
Even checken:
het is toch een meisje?
Ja hoor.
Mijn kleine meid.

En wie ben jij?
Een uur blijft ze
(zeggen ze,
de tijd staat gewoon stil)
en dan wegen en schoonmaken
maar geen seconde
de blik afwijkend
van dat schattige dotje.
En zij staart terug.
Drie kilo achthonderd
klinkt het. 52 centimeter.
Wow!
Nu snap je de knip.
En scheur. Jaja.
The whole lot.

Met een warm pakketje
in je armen
rijden ze je naar
de kamer.
Waar ze even aan de borst mag.
Zucht, traan.
En nu? Wat nu?
Kennismaken.
De hele nacht.

Wat een schatje.
Wat is ze mooi.

zaterdag 1 januari 2011

Inleiding?

Naarmate de inleiding
dichterbij komt
slaat de twijfel toe.

Ik vind inleiden
zonder medische nood
op 41 weken
eigenlijk
niet nodig.
Een gezonde dracht
kan tot 42 weken.

De inplanning
is gebeurd
naar de agenda
van de gynaecoloog
niet naar die
van mijn meisje.

Ik heb al
een aantal
zaken geprobeerd
- voetreflex,
massage,
aromatische olie,
ricinusolie,
veel wandelen -
maar er gebeurt
niets.

Dat is,
naar mijn gevoel
en instinct,
het teken
dat lijf
en dochter
nog even tijd
nodig hebben.

Forceren is toch
nooit echt goed
en ik wil nog steeds
zo natuurlijk mogelijk
bevallen.

Geen klinisch gedoe.
Hou dat maar
voor als ik ziek ben…
Of als er iets
misloopt.

Aan de andere kant:
ik kan niet eeuwig
zwanger blijven.
Help, nee!

En de kans op vuil
vruchtwater
of  een te grote baby
wordt ook reëel.

Pfff. Lastig.
Ik zal het gewoon
op me af laten komen.
En hopelijk
mag ik na de
eerste inleiding
weer naar huis
en daar
volgens plan
lekker de natuur
haar gang
laten gaan.

En pas
naar het hospitaal
als het tijd is.

Hopelijk.

Maar ik besef ook
dat het
niet altijd loopt
zoals je het
plant.