Bevalling

Intake, eerste nacht op de kamer

En dan lig je daar.
Aan de monitor.
Die nog amper contracties vertoont
ook al hebben ze de boel uren geleden
om 4 u 's nachts in gang gezet.
Met een gel.

En dan word je aan een baxter gelegd
want de gel had geen effect.
De arbeidskamer ingerold.
Jammer genoeg niet de luxeversie,
want de aannemer was te laat
met oplevering.
Dus lig je in een cleane kille kamer.

Met de zus erbij wordt het alvast
een vrolijke boel
En dan komen ze de vliezen breken.
Poging nummer één.
Als je dacht dat toucheren pijn deed…
Lukt niet, de vliezen zittten te strak.

Twee uur later
televisie aan op kinderzenders
kan je maar vast wennen.
Maar nog steeds geen echte wee
en dan poging nummer twee.
Pijn nog erger deze keer.

Zucht.

Let's roll!

Baxter op hoger niveau.
De gynaecoloog komt erbij
zij kan met poging drie
de vliezen breken.
Een warme gloed tussen je benen.
Lekker, geen pijn.
En ja hoor:
daar is de eerste wee.
Een krampje.
Grapjes maken: dit is draaglijk.
Je zus lacht. Zij weet beter.

En inderdaad.
Stilaan besef je
dat dit het echte werk is.
Buikkrampen. In een ritme.
Twee of drie felle krampen
en daarna
bouwt het af. Je ademt
zoals geleerd
op de yogales.

yogahoudingen uitproberen

"Duik in de pijn,
aanvaard ze,
adem diep en traag in
blaas de pieken traag weg
met getuite mond. "
Buikkrampen worden zware diarree
worden buikgriep en zo crescendo.
Je krijgt een serie van hetzelfde
tot de pijn wat gewend is
en dan de natuur
er een schepje bij doet…

De vroedvrouw
komt elke 20 minuten
de baxter een beetje meer open zetten.
Zo voorkom je de bekende weeënstorm
die veel vrouwen
doet schreeuwen om verdoving.

Bij 5 centimeter wordt het zwaar.
Een stagiaire komt melden
dat de anaesthesist
huiswaarts gaat: het is nu of nooit.
Twijfel slaat toe
maar je zus
stuurt de juffrouw weg
met de mededeling
dat het niet nodig is
dat jij er om moet vragen.

Dank je zus,
om dat zwak moment
te herkennen en je instructies
uit te voeren.
Pas als ik erom schreeuw,
meermaals en gedecideerd.
Dan pas. Zoals afgesproken.

En het wordt erger.
En erger. Maar draaglijk
mits concentratie
op de adem.
Nu en dan val je
in een minislaapje.
Dope.

Het bad wordt geprobeerd
zus sproeit de buik
lekker warm.
De bal is niks
en hurken ook niet.
Bed wel.

En ondertussen
duik ik in mijn ademhaling.
Très zen.

Zes centimeter, voorbij de helft!
Maar dan begint een storm.
Heel zwaar. Veel pijn,
weinig pauze
tussen de weeën in.

Na een uur denk je
"nog een centimeter per uur,
dat hou ik nooit vol, zo lang!"
De gedachte aan epidurale
komt steeds vaker op.

Tot de vroedvrouw komt
en ze je feliciteert:
nog amper een centimeter.
Nog even. Komop je kan het!

Oh shit… zijn dat persweeën?
Die moet je tegenhouden.
En dat is andere koek!

Elektriek raast door je lijf
en puffend blaas je de
perswee weg
en dan brul je
omdat de natuur het ingeeft.
Een oerbrul. Dat doet deugd.
Bij elke wee.
Sorry mensen!

En je trekt je op
aan dat ding boven het bed,
en tussen de weeën door
val je in slaap.
Endorfines. Heerlijk.

Eventjes toch.
Want daarna weer een brul.

Na drie kwartier

Overleggen, niet evident

rollen ze je naar buiten
de verloskamer in:
het is zover!

Op de verlostafel
zoals de gynae het wou
en ik vind het prima

Vanaf nu
mag ik niet meer brullen
maar wel persen
En duwen.

Maar dat lukt niet.
je drukt op je borstkas
en niet op je buik.
Een vroedvrouw duwt op je buik
en iedereen geeft instructies
je hoofd slaat tilt.

Het lukt niet.
De gynaecoloog knipt:
"zo gaat het
niet lukken, sorry."

Na een uurtje persen
geef je het op.
Geen wee meer te bekennen,
dus val je maar in slaap.

Laat maar.
't zal niet voor vandaag zijn.
Tot plots
je wakker schiet
je een aandrang voelt:

Ze komt!!!
Het oerinstinct komt boven
Je perst uit alle macht
je voelt het wonder komen
je scheurt open
en voelt het hoofdje
een glibberig lijfje
en plots
het heerlijke niets…


Je buik zakt
als een pudding in elkaar.
Je ziet je kindje
en ze wikkelen haar
in een doek
en leggen ze
op je buik.

Hela! Ben jij mijn buikbaby?

Aangename kennismaking:
was jij nu mijn huurder?

Wat ben je schattig!
Dikke lipjes
stralende amandeltjes
van oogjes
een nieuwsgierige blik
en de liefste handjes
en voetjes.
Even checken:
het is toch een meisje?
Ja hoor.
Mijn kleine meid.

En wie ben jij?

Een uur blijft ze
(zeggen ze,
de tijd staat gewoon stil)
en dan wegen en schoonmaken
maar geen seconde
de blik afwijkend
van dat schattige dotje.
En zij staart terug.

Drie kilo achthonderd
klinkt het. 52 centimeter.
Wow!
Nu snap je de knip.
En scheur. Jaja.
The whole lot.

Met een warm pakketje
in je armen
rijden ze je naar
de kamer.
Waar ze even aan de borst mag.
Zucht, traan.

En nu? Wat nu?
Kennismaken.
De hele nacht.

Wat een schatje.
Wat is ze mooi.