Borstvoeding, hemel of hel?

Nadat ik net weer een potje van 60 ml moeizaam gekolfde melk heb omgestoten, besluit ik om het kolfapparaat even aan de kant te schuiven en mijn groeiende frustratie even neer te schrijven. De Nutrilon zal de volgende maaltijd wel opvangen.

Het begon al verkeerd. Huid- op huidcontact direct na de geboorte was molton- op poncontact. Een uur later stonden twee vroedvrouwen aan mijn borsten te melken omdat Roosje geen colostrum aan mijn tepels ontlokt kreeg binnen een voor hen aanvaardbare termijn. Dat scenario bleef. Trekken, duwen, alle soorten houdingen... alles om de nectar te onlokken aan moeders borst. Baby zelf bleek niet goed te zuigen, mama legde niet goed aan,…. Niet erg, klonk het, probeer het eens met een tepelhoedje.

De tweede nacht in de kraamkliniek was hels. Gelukkig kon de nachtvroedvrouw me kalmeren, Roosje kreeg een flesje bij en werd weer de zoete kalme baby die ze doorheen de dag was, tot ze tegen de avond was veranderd in een hongerig weerwolfje dat mijn borsten luid jankend aanviel.

Nacht drie kwamen ze Wolverientje zelfs een paar uur weghalen, om mama rust te gunnen. Want mama zat aan de kolf. En aan de borstvoeding. En werd moe. Moeder. Moest. Eten werd binnengebracht en weer weggehaald, verpleegsters liepen af en aan: wassen? Spoelen? Badje? Graag, maar ik moet mijn dochter nog voeren. En ik heb nog niet genoeg melk! Kolfkolfkolf.

De druk steeg en ik werd gestresster en gesresster. En dan ga je letterlijk van je melk. Overdag kwam de lactatiedeskundige van het ziekenhuis: dochterlief hangt prima aan de borst hoor, laat het kolven maar, leg haar gewoon 30 mintuten aan elke borst, verwissel desnoods halverwege een keer van kant. En zo had elke verpleegster en vroedvrouw wel haar mening, maar niemand bleef bij me om het eens op te volgen want er was een babyboom: geen tijd. Trekt uw plan.

Roosje viel vrijwel direct in slaap als ze aan de borst werd gelegd. Tenminste als ze het niet uitkrijste, zich boos van mijn borst afduwde terwijl ze probeerde te happen, gewoon omdat ik geen toeschietreflex heb en ze dus heel hard moet werken voor elke druppel voeding. Of als ze mijn tepel niet als bijtring gebruikte...

Tegen de avond had ik telkens een krijsende baby met het droogste mondje denkbaar. "Mijn dochter heeft honger verdomme" schreeuwde ik nog tegen de vroedvrouwen, maar neen, Roosje ligt toch prima aan? Niks mis mee mevrouw, misschien heeft ze krampjes.

De lieve nachtroedvrouw gaf me gelijk: dat kind is ondervoed! Bijvoeding slokte ze naar binnen in no time en zelfs een stuk meer als men mij had verteld dat ze moest hebben! Daarna viel ze tevreden in slaap. Na vier dagen kraamkliniek bleek thuisgekomen dat Roosje inderdaad gewoon veel en veel te weinig melk had gekregen. Mijn eigen voedvrouw kwam aan huis kijken en de hoeveelheid melk opdrijven bleek een succes: Roosje kwam snel wel op haar geboortegewicht en ik stapte over op een schema van vraag en aanbod ipv elke drie uur. Al bleek dochterlief zich wel aan die timing te houden min of meer.

En ondertussen? Ik kolf en kolf en kolf. Ik voed en voed en voed.
Het strenge regime dat de vraag en aanbod met elkaar zou verenigen werkt na 12 dagen nog steeds niet.
Dat bestaat uit: baby aanleggen en borst geven, kwartiertje per kant. Bijvoeden met gekolfde melk of, indien dat niet lukt, poedermelk. Dan kolven. Elk uur een kwartier per borst.
Dat is de theorie. Een schema dat ik samen met mijn vroedvrouw heb opgesteld, en waar ik gemotiveerd aan ben begonnen. En dat elke twee dagen samen geëvalueerd en eventueel bijgestuurd wordt. 

In de praktijk leg ik nog amper aan, omdat het gewoon niet lukken wil. Rosaatje begint meteen te huilen of valt in slaap. Alles behalve drinken. Daarna volgt een voeding uit een flesje. Gekolfde melk. Die altijd NET te weinig blijkt, zodat ik een half uur later toch nog een paar slokken poedermelk aanbiedt aan een steeds luider huilende/brullende/krijsende Roos.

De twee resterende uren (als ik geluk heb dat het zoveel is) tussen de voedingen door hang ik doorgaans een uur aan de kolf om een voldoende hoeveelheid bij elkaar te kolven, en de helft van de tijd lukt dát zelfs niet. Ook een dubbele kolf brengt geen soelaas: na een kwartier komt er geen druppel meer uit. Venkelthee of Piedboeuf bruin ten spijt.

Dus: als ik nog dingen wil doen als eten, koken, baby wassen en naar toilet gaan dan moet er nu en dan een kolfsessie bij inschieten. Zodat ik schipper tussen kunstvoeding en borstvoeding. En langzaamaan een slaaptekort opbouw om U tegen te zeggen. Want ook 's nachts gaat dit schema verder. Voeden, pamper, kolven, uurtje slapen. Voeden, pamper, kolven, uurtje slapen.

Ik geef nog steeds te weinig melk. De productie gaat er niet op vooruit, ondanks de theorie en de toch best brave opvolging van het schema. Behalve nu.
Nu had ik nood dit op te schrijven.

Even een voor- en tegenlijstje.

Voor:
- het is zeer goede voeding. Daar geloof ik oprecht in en dat is de enige echte reden dat ik doorzet.
- Als borstvoeden rechtstreeks ooit nog zou lukken is het ook goedkope, altijd warme en gezonde melk, altijd beschikbaar.

Tegen:
- Drinken aan de borst is nog steeds een heel gedoe, tijdrovend en stresserend en soms zelfs heel erg pijnlijk. Ook voor mijn rug, want als ze al eens netjes drinkt, zit ik net heel verkrampt met mijn minieme A-cup in 1 hand en de baby in de andere. 
Hierdoor begint rechtstreeks voeden meer en meer een utopie te worden. Ik vind er alvast niets aan. En mijn dochter ook niet. Het is allemaal zo prachtig? In de boekjes, ja. 
- Ik moet nog meer eten en drinken als toen ik zwanger was maar ik heb er amper de tijd voor.
- Mamaverwaarlozing. Ik moet bezoek afbellen, heb een voicemailbox propvol onbeantwoorde berichten, etc… Als ik flesvoedende mama's met een partner hoor zeggen dat ze het druk hebben, denk ik "met wat dan?" - wellicht met die dingen die tot vandaag mijn kraamhulp van mij overnam… en die ik vanaf nu OOK nog eens in dat schema moet passen. 
- Kolven is tijdrovend, vervelend. Een baby troosten in haar huiluurtje met 1 hand terwijl de ander aan een machine hangt is niet echt een roze kraamwekenwolk.
- Alles hangt vol melk en ik voel me een melkkoe ;) Boehoooeh cliché - hahaha
- Ik sta er alleen voor. Ik heb niemand die een huilende baby van mij overneemt zodat ik even kan een boterham smeren.

Tot hiertoe hou ik het vol. Blijf er zelfs nog vrolijk onder. Maar het is PUUR op wilskracht… De vraag is enkel: hoe lang hou ik het nog vol?

Mijn eerstvolgende vraag aan mijn vroedvrouw zal zijn: kan ik borstvoeding beperken tot 1 a 2 voedingen per dag? Krijgt Roosje dan toch genoeg antistoffen en vitamines binnen? Van een tevreden, uitgeruste (nu ja) en weldoorvoede mama?