Een warhoofd
ben ik altijd al geweest.
Dromer.
Verstrooide professor.
Een hoofd propvol
chaos en gedachten
ongestructureerd.
Met ouder worden
betert dat niet
je vindt hoogstens
een paar trukjes
om ermee om te gaan.
Maar
hoe meer aan mijn hoofd
hoe erger het wordt.
Opruimen, huishouden,
het zijn lastige taken
die concentratie vergen
anders eindig ik
met nog meer
rommel en chaos.
Erg frustrerend.
En ja
het was me opgevallen.
De laatste maanden
nam het toe
mijn hoofd is elders.
In de wolken
of ver daar voorbij.
Een telefoon en koelkast
vol lijstjes
en toch vergeten
dat ik lijstje heb…
Een kop vol pluis.
En sinds ik weet
dat er een baby'tje
mijn hersens wegvreet
en al mijn aandacht
opslorpt,
valt het op
dat taken voor die baby
probleemloos
worden uitgevoerd.
Dát onthou ik wel.
Maar op mijn werk
en overal daarbuiten
lijk ik wel dement.
Tunnelvisie
heet dat schijnt.
Als actievoerder tegen
Wapper, Lange
ken ik dat maar al te goed.
Bam tegen BAM.
Eh…
waar wou ik hiermee
ook alweer naartoe?
Geen idee.
Het komt wel weer terug.
Of niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten