Dat het een verrassing was staat buiten kijf. En ja... ik had het moeten zien. Wellicht wel. Maar als je er niet op voorbereid bent, zie je de signalen niet. Tenminste, je geeft ze een andere interpretatie.
Misselijkheid? Ik reed toen met een motor door tropisch Thailand bij temperaturen die nooit onder de 40 graden gingen. In een land waar het altijd ruikt naar platgekookte rijst en vissaus. Bovendien was ik op reis vertrokken met een lichte maagontsteking...
Die maagontsteking werd veel pijnlijker na de reis. En moe dat ik was. En depressief. Ik kwam thuis van de geweldigste reis in jaren en kon er geeneens op een leuke manier op terugkijken. Mijn huisarts nam bloed en stelde een aantal tekorten vast en een paar afwijkingen. Laat eens een gastroscopie nemen. Neem medicatie en vitaminen. Zo gezegd...
Het ging snel weer wat beter maar het aantal kwaaltjes nam toe. Watervoeten, buikpijn, stemmingswisselingen… Een andere dokter nam weer bloed. "Ik test jou op alles", zei ze nog. Weer vanalles afwijkend, weer een vitaminekuur en “hou het in de gaten”.
De ongerustheid nam toe, waarom vinden ze niks concreets? Ik voelde me niet zoals ik me hoorde te voelen.
Het ging snel weer wat beter maar het aantal kwaaltjes nam toe. Watervoeten, buikpijn, stemmingswisselingen… Een andere dokter nam weer bloed. "Ik test jou op alles", zei ze nog. Weer vanalles afwijkend, weer een vitaminekuur en “hou het in de gaten”.
De ongerustheid nam toe, waarom vinden ze niks concreets? Ik voelde me niet zoals ik me hoorde te voelen.
De derde dokter sprak ik in het park. Zij vond het verhaal toch abnormaal en onderzocht me zelf nog eens. Darm- en maagklachten namen ondertussen erg toe. Op zich niks ernstigs, maar een erg opgezwollen buik en continue spasmen. Ik was ook aan het bijkomen, ondanks dat ik door die klachten een gezond voedingspatroon had aangenomen. De schijf van vijf, hoofdzakelijk vegetarisch. Als klap op de vuurpijl was ik ook al een tijdje niet meer ongesteld geweest. Had ik mijn Nuvaring wel straffeloos drie maanden mogen doornemen? Het tobben nam ernstige vormen aan.
Toen kreeg ik het telefoontje dat me compleet wakker schudde. Geen tropische ziekte. Geen schildklierafwijking. Geen maagdarmontsteking. Gewoon. Heel evident.
R e a d t h e f u c k i n g s i g n a l s !
R e a d t h e f u c k i n g s i g n a l s !
En HOE werd ik wakker. Ik stond op als een nonchalante vrijgezel zonder echt doel in haar leven, nog maar eens op een kruispunt van nieuwe jobs en ‘wat gaan we weer eens doen om ons te vermaken?’
En ik ging slapen als mama. Boordevol toekomst, met angsten, hoop en vooral: verwarring.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten