Slagkracht

Soms steekt het.
Met een tweede mondje
en een gebrek aan
vaste job
of vaste opdrachten.
De onzekerheid
elke maand
opnieuw.

Vooral als ik
verslagen lees
van gelukkige
gezinnetjes
die kamperen gaan
of een mooie reis
maken
in een tropisch land
met baby of grut.
Ja dan steekt het.

Nu
zou een reis
nog simpel zijn.
Rosa in de draagdoek
en mama trekken.
Mijn grootste wens.

En net nu dreigt
de crisis.
Primeert verstand
boven zin.
Dreigen
rode cijfers.

Net nu
is het allemaal
pijnlijker
nijpender
onzekerder
dan ooit.

En net nu
steekt het harder
dan ooit tevoren.

Want net nu
is er iemand
voor wie het
even wél
belangrijk is
dat mama
drijvend blijft.

De vreselijke
"keuze"
voor voltijds werken
en bijklussen
om te kunnen
zorgen voor.

Terwijl het
anders
zou moeten zijn.
Tijd vrijmaken
om te genieten
van
en met
de uk.

Die gedachte
tovert regelmatig
een traantje
op mijn gezicht
en dringt me
het gevoel op
een minder goeie mama
te zijn
dan zij
die wel tijd kunnen
vrijmaken
er wel kunnen zijn
wel lekker samen
op reis kunnen.

Onzin natuurlijk.

Maar tegen gevoel
doe je niks.

Alleenstaand mama zijn
is niet zwaar.
Niet het praktische.
Ook niet het emotionele.
Meestal niet.

Maar dit.
Het ontbreken van
financiële slagkracht.

En de wetenschap
dat het domweg
mijn eigen fout is.
Dat ik beter
mijn best moet doen.

Het sluimerend
schuldgevoel.

DAT weegt.

Mamatrots

Uiteraard ben je trots.
Zou je het de hele dag
over de genialiteit
van je kind willen hebben.

Maar je houdt je in.
Want andere kinderen
kunnen nooit zo
waanzinnig slim zijn
als het jouwe.
Dat is dan pijnlijk
voor die ouders,
ocharm.

Want jouw kind
staat voor op alles.
En je wil dat tonen.
Uitroepen
(van de daken
moest je geen
hoogtevrees hebben).

En sluit je ogen
voor andere kinderen
die -uiteraard-
toch allemaal
even fantastisch blijken.

En je probeert
je in te tomen,
want niet iedereen
kan het wat schelen.
Meer nog:
de meesten niet.
Echt niet.

Maar toch.
Regelmatig
betrap je
jezelf erop
dat ook jij
zo'n onuitstaanbaar
moederdier bent
dat regelmatig
verkondigt
hoe geniaal de baby is
(of hilarisch,
onweerstaanbaar,
schattig...),
liefst ondersteund
door een anekdote
die vast leuk is...
als je erbij was.

Snik.

Eerste woordjes.

Toegegeven.
Het is vooral
mamatrots
die deze titel
inspireert.

Maar.
Net 7 maanden warm
heeft ze haar
eerste 'woord'
geproduceerd.
Opa.

"We gaan straks
naar opa en oma",
kondigde ik aan.
De uk herhaalde
traag en proevend:
oooo - pa. Oooopaaa.
En de rest van de dag
opaopaopaopaopaopaopa.
Mijn vader trots
als een pauw
met een diploma.
Hoe zou je zelf zijn.

Voor de spiegel
of tegen mensen
dieren
winkelruiten
wapperde ik
constant
met mijn hand
terwijl ik daar
drift enthousiast
"dada! dada!"
bij schelde.
Ja, als moeder
verlaag je je niveau
aanzienlijk.
Maar met een baby
op je arm
is dat OK.
Want de geadresseerde
doet al even debiel mee
(ook al is het een
winkelruitweerspiegeling).

Soit.
Sinds zondag
snapt Rosa dat
de handjewapper
wordt begeleid
met "ta-ta".
(Of tatatatata,
een kniesoor die daar op let).
Dus dat wordt geoefend.
En ook naar mensen.
Zodat het nu aan mama is
om staan te blinken
als een medaille
op zijn zondags.

Flinke Rosa.
Geniaal kind!
Ik wist het wel.
Helemaal de moeder.
Tata!