Afscheid van een trouwe vriend

En dan moet de motor
een tijdje op stal.
Afscheid
van mijn trouwe ros.
Maar niet
voor té lang.

Halloween

Angst voor angst

Ik merk de laatste weken
dat ik ongerust wordt
over dingen
waar ik nooit bij stilstond.

En ook niet bij WIL
stilstaan.
Omdat het belachelijk is.

Groepjes drukke jongens
-waar ik woon
iets heel gewoon-
daar gaat ineens
een dreiging van uit.

In de auto stappen:
dat geluid is raar...
straks loopt iets vast!
Terwijl ik die auto
beter ken dan wie
dan ook.
Ook rijden is de hel,
overal duiken
ongelukken op…
Vrachtwagens
worden monsters.

Zelfs mijn twee trappen
die ik dagelijks
100x neem
kijken mij dreigend aan
en lijken plots
veel gladder
dan die antislipvernis
beloofde….

Ik betrap me erop
ingrediënten te lezen
op verpakkingen.
En dat soort dingen.

Angstdromen ook.
Maar die
heb ik wel vaker:
de nachten van
een skiverlof
zijn gevuld
met ski-ongevallen.
Een uitdagende motorrit
doe ik 's nachts
nog eens over
maar met veel
zwaartekracht dit keer.

Die dromen lijken me
normaal nu:
een kindje krijgen
is ook overweldigend.
Het in een droom beleven
helpt aanzienlijk
om ermee om te gaan.
Dromen is goed.

Maar die angst overdag?
Daar wil ik vanaf.
Dat is contraproductief
en zorgt enkel
voor onnodige stress.
Ook niet goed voor baby.

Zoet nieuws

Maandag
was de suikertest
100 gram glucose drinken -
sugar overdose.

En dan elk uur een prik.
Afgelopen maanden
heb ik al meer naalden
in mij gehad
dan de gemiddelde
heroïnejunk...

Maar de gynae belde net:
zoet nieuws!
Geen diabetes!
Mag weer snoepen!
Binnen de perken,
uiteraard.
Jaja.

Kleertjes en beertjes

Fase 1
van het rampenplan:
de slaapkamer
babyproof.

Ik woon niet groot
en de babbie
zal mee op mijn
kamer slapen.

Onder het dak,
gezellig zoldertje.
Mijn kamer is
bruin en rood en roze
heel romantistiek.

Een handige IKEAkast
was eerst ooit
keukenkast
daarna
onderdelenkast
voor auto en motor.
En nu eindelijk:
kleertjes kast!

Dus ging
powermum
aan de slag
en het resultaat
mag er al zijn!

Nog niet klaar
maar de berg kleertjes
heeft al plek.

Week 31

Vandaag ook weer

een blik geworpen

op het kuikentje

en gezien 

dat ze al veel 

dons heeft!

En groot geworden,

al 42 cm 

en 1800 gram.

Niet moeilijk

dat ik nog amper 

bukken kan…

Het gezichtje bleef

door handjes

en navelstreng

grootdeels 

weer geheim

al heb ik een oogje

en een wipneusje 

aanschouwd :)

De hele dag 

woelen en dansen

maar op de foto...

slaapt ze.

Typisch.

Geen zoet is zuur

Vandaag
de uitslag
van bloedprikkerij
en suikerwatergeproef.

Niet goed.
Glucose
veel te hoog.
Maandag
moet er weer getest:
kans op diabetes
is zeer reëel…

En ondertussen:
even geen suiker meer.
Ook dat nog.
Geen zoete
zwangerschap.

Dreumesdrukte

Zaterdag opstaan
bij mijn ouders.
Mijn zus
al druk in de weer
met de dreumes -
lief en schattig
maar een handvol
dat dan weer wel.

Zaterdagavond
babysitten bij vrienden
de eerste keer
dat hun dochter
alleen bleef
met een 'vreemde'.

Heel lief meisje
en ook erg druk.
In de leuke zin,
ik vond het erg tof.

Maar toch,
ik werd enorm
met de neus
op de realiteit gedrukt:
het is over met de rust!

Ik kijk er erg naar uit
maar ook
een heel klein beetje
tegenop.

Familiemoment

Vrijdag en zaterdag
familiemoment
bij ouders eten
met zus en neefje
van 18 maanden.

Daarna feestje
van mijn kozijn
waar veel nichten
en kozzes waren -
de familie is erg
uitgebreid
en we zien
elkaar zelden.

Iedereen greep
naar de buik
en begroette
de laatste telg
vrolijk.

Zij zal als enige de
familienaam
voortdragen -
een hele eer:
last of a family line.
Onze mooie naam
leeft voort!

De volgende dag
bezoekje aan oma
van moederskant
met de zus en neefje.

Hier ook speciaal:
met dochterlief erbij
krijgen we
een viergeslacht.

Nou nou
het kan niet op:
familiegewijs
zit het allemaal goed!

En die lieve dreumes
van mijn zus?
Die krijgt er straks
een bondgenootje bij
in de kattenkwaderij.

Vroedmevrouwen

Op yogales
werd ik overtuigd
ik ga aan de vroedvrouw!

Een korte zoektocht
op tinternet
bracht me bij
La Madrugada
een praktijk
die op de website
alvast nauw aansloot
bij wat ik vind en wil.

Ook in het echt!
Kennismaking
was heel prettig
en geruststellend:
ik ben in goede handen!

De buik werd gemeten
het hartje gehoord
en omdat mijn buik
klein en compact is
kan je de baby
heel goed voelen liggen.

Ik kreeg inzicht in de
diverse onderdelen:
links de rug,
die bol zijn de billetjes
en rechts trappelen voetjes
hoofdje netjes
richting zwaartekracht
gekeerd.

Het helpt de bewegingen
te begrijpen
want die zijn er veel!

Weer een zorg minder:
ze staan me bij
tijdens de arbeid thuis
en rijden me naar
het ziekenhuis
als het bijna zover is.

Precies zoals ik het wil.

Bolle buik week 29

Baby
draait olijk rond
stampt met de voetjes
op de eh… grond
reageert soms op mijn hand
kan ik soms zien bewegen
komt steeds vaker
tegen mijn hand rusten.

Mama
geniet van de beweging
(meestal)
dromerig, verstrooid
maar ook
erge hoofdpijn
en onderrugpijn.
Ook weer meer moe.
Om 4-5u 's nachts honger-
plus piekeruurtje.

Dementie

Een warhoofd
ben ik altijd al geweest.
Dromer.
Verstrooide professor.
Een hoofd propvol
chaos en gedachten
ongestructureerd.

Met ouder worden
betert dat niet
je vindt hoogstens
een paar trukjes
om ermee om te gaan.
Maar
hoe meer aan mijn hoofd
hoe erger het wordt.

Opruimen, huishouden,
het zijn lastige taken
die concentratie vergen
anders eindig ik
met nog meer
rommel en chaos.
Erg frustrerend.

En ja
het was me opgevallen.
De laatste maanden
nam het toe
mijn hoofd is elders.
In de wolken
of ver daar voorbij.

Een telefoon en koelkast
vol lijstjes
en toch vergeten
dat ik lijstje heb…

Een kop vol pluis.
En sinds ik weet
dat er een baby'tje
mijn hersens wegvreet
en al mijn aandacht
opslorpt,
valt het op
dat taken voor die baby
probleemloos
worden uitgevoerd.
Dát onthou ik wel.

Maar op mijn werk
en overal daarbuiten
lijk ik wel dement.

Tunnelvisie
heet dat schijnt.
Als actievoerder tegen
Wapper, Lange
ken ik dat maar al te goed.
Bam tegen BAM.

Eh…
waar wou ik hiermee
ook alweer naartoe?
Geen idee.
Het komt wel weer terug.

Of niet.

Wiebelgat

Vannacht weer eens
wakker geworden
rond vijf uur
- het zal
mijn ritme worden.

De laatste dagen
voel ik mijn kleintje
veel duidelijker,
ook langs de buitenkant.

Dus heb ik een dik uur
liggen genieten
van de beweging
en het harde plekje
aaiend
waar ik het hoofdje
of rugje of poepke
schat.
Wat zich overigens
best regelmatig
verplaatst.

Ze is duidelijk
zo'n wiebelgat
als haar moeder.

Geen zitvlees.
Ik voorspel
de schoolrapporten
alvast.

Confrontatie in mineur

En dan zit ik
als alleenstaande
tussen andere
bolle buiken
op de yogales.

Vandaag: partnerles.
Achter elke mama
zit een glimmende papa,
giechelend van onwennigheid.

En dus ben ik bereidwillig
het voorbeeldmeisje
waarop de lesgeefster voordoet
en ik vind het prima.

Tot die ene oefening
per twee.
Een heel intieme.
Die alleen liggen doen
geeft me plots
een nat gezicht...

Dit was de eerste keer
dat ik echt besefte
dat ik er alleen voor sta.
Eenzaamheid
kan venijnig prikken soms.

Heel even confrontatie
in mineur.

Maar even later,
de tranen opgedroogd.
Denkend aan al die mama's
die je kent
die het ook alleen rooien.
En het toch
verdomdje goed doen.

Bovendien
bén ik niet alleen.
Met al die schatten
rondom mij.
En dat ene schatje
aan mijn binnenkant.

En dus weer
vol goede moed
die buik vooruit.

Me and my baby
we komen er wel!

Nestdrang

Ja het slaat toe.

Nestdrang. 

Verbouwingen 

die ik al 3 jaar uitstel

moeten nu. 

Liefst gisteren. 

Schilderwerken 

met NOG vrolijker thema's.

Roze met bloemetjes

en vogeltjes was het al.

Het wordt alleen maar erger. 

Nu mag het. 

Straks schudt niemand 

nog het hoofd,

maar denkt 

"wat een leuk huis 

voor kindjes!" 

Maar dat was het 

voor de mama ook al.

En kasten. 

Echte. Met deuren.

En laden.

En liefst veel.

Want dank zij 

vrienden, familie  

en rommelmarkten

groeit de berg 

babyspulletjes al gestaag...

Status update

Het is bijzonder
hoe snel je
een nieuwe status krijgt
zo gauw je buik
je borsten voorbij steekt.

Mensen zijn aardig
hebben die vragende blik
die je glimlachend
beantwoordt.
Zelfs pubers op de tram
excuseren zich
voor hun wild gedrag.
En die extra appel
bij de Marrokaan?
Mefrauw, ies gratis, fan mij!
Voor kindje!

Ook onder vriendinnen
collega's, familie
gaan de gesprekken
over iets anders nu.
Er wordt gegiecheld
gegniffeld, verzucht.
Het geheime genootschap
der moeders.
Daar hoor je ineens bij.
Welkom.
Lidmaatschap for life.

Hebben moeders ook
een secret handshake?
Zou wel cool zijn.

Week achtentwintig

Volgens mijn uberhippe
aaifoon aftel-app
ga ik nu week 28 in.

Kenmerkend is
dat de baby nu
goed kan horen.

Wat op zich een
vreemde gedachte is.

Ik heb dus steeds publiek
voor mijn vals gekweel
en inmezelfgepraat...